Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Sylwia Rolirad – Majewska

Protokolant : st. sekr. Sąd. Ewelina Woźnica

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w (...)---------

po rozpoznaniu w dniach: 18.04.2017r., 30.05.2017r., 01.08.2017r., 08.09.2017r., 26.09.2017r., 13.10.2017r., 14.11.2017r., 07.12.2017r., 11.01.2018r., 06.02.2018r., 09.03.2018r., 22.03.2018 roku, s p r a w y

D. K. córki M. i E. z domu S., urodzonej (...) w I., zamieszkała I. ulica (...), PESEL (...)

Oskarżonej o to, że:

w I., w dniu 29 kwietnia 2009 r. podała nieprawdę w złożonym przez siebie zeznaniu podatkowym PIT -36 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2008, skorygowanym następnie w dniu 19 czerwca 2009 r. przez zaniżenie zobowiązania podatkowego z tytułu zbycia :

- w dniu 26 czerwca 2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...),

- w dniu 25 sierpnia 2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...),

- w dniu 19 grudnia 2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...),

- w dniu 22 grudnia 2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...),

przez co naraziła podatek na uszczuplenie w kwocie 22.151,00 zł

tj. przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 kks

o r z e k a:

1.  Oskarżoną D. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego wyżej tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 kks i za to na podstawie tego przepisu wymierza jej karę grzywny w rozmiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych

2.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 40,00 złotych i zwalnia ją z opłaty.

/-/ SSR Sylwia Rolirad – Majewska

Sygn. akt II K 125/18

UZASADNIENIE

w sprawie D. K. oskarżonej o przestępstwo skarbowe z art. 56§2 k.k.s. Sąd po przeprowadzeniu postepowania dowodowego ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20.07.2007 r. D. K. nabyła za kwotę 100.000 zł. zabudowaną nieruchomość położoną w I. przy ul. (...). Kupująca poniosła koszty sporządzenia aktu notarialnego oraz koszty sądowe. Łącznie pobrano kwotę 3615,20 zł.

dowód: odpis aktu notarialnego Rep. A (...) z 2007 r. (biała teczka – akta podatkowe (...); k. 29-22 akt (...)– czerwony segregator),

Budynek wymagał remontu. Prace remontowe stopniowo zostały wykonane. W ramach pomocy koleżeńskiej prace nadzorował A. U.. W dniu 23.04.2008 r. zostały wydane zaświadczenia stwierdzające samodzielność lokali mieszkalnych (...) w budynku mieszkalnych przy ul. (...). (lokal (...) m ^{2 –} udział procentowy do powierzchni - 16,65 %; lokal nr (...) m ², 16,50%; lokal nr (...) m ^2, 16,58%; lokal nr (...) m ² , 16,47%, lokal nr (...) m ², 17,10%; lokal nr (...) m ^2, 16,70% – łącznie 225,85 m ²). Prace wykonywała firma (...).

dowód: pismo (k. 69 akt (...)– czerwony segregator), zaświadczenie (k. 67-65 akt (...) – czerwony segregator), inwentaryzacja budowlana (k. 64-59 akt (...) – czerwony segregator), zdjęcie (k. 95 akt (...) – czerwony segregator), zeznania A. U. (k. 156 v akt), G. W. (k. 190v – 191 akt, k. 363-361 akt (...) – czerwony segregator), zeznania M. S. (k. 191 akt, k. 323-321 akt (...)– czerwony segregator), częściowo zeznania R. P. (k. 206 v akt)

Zakład (...) za przyłącze do M.S.C. wystawił fakturę (...) na kwotę łączną do zapłaty 14205,80 zł płatną do 02.01.2009 r. D. K. za fakturę zapłaciła w dniu 09.04.2009 r. Zaliczka w kwocie 2440 zł objęta była fakturą (...), została zapłacona 30.04.2008 r.

dowód: faktury wraz z poleceniem przelewu (biała teczka – akta podatkowe (...) k. 77-76 akt (...) – czerwony segregator), umowa (k. 75-72 akt (...) – czerwony segregator), pismo (...) (k. 78 akt(...)– czerwony segregator)

W dniu 20.06.2007 r. w Ewidencji Działalności Gospodarczej prowadzonej przez Prezydenta Miasta I. po nr (...) dokonano wpisu działalności zgłoszonej przez P. J. (1) pod nazwą PPHU (...) z siedzibą w I. przy ul. (...). Jako datę rozpoczęcia działalności wskazano 25.06.2007 r. P. J. (1) w dniu 27.06.2007 r. dokonał zgłoszenia do Urzędu Skarbowego w I.. Decyzją z dnia 17.11.2010 r. Prezydent Miasta I. wykreślił z urzędu z Ewidencji Działalności gospodarczej wpis nr (...). P. J. (1) jako czynny podatnika VAT figurował w Urzędzie Skarbowym w I. w okresie od 28.06.2007 r. do 16.07.2008 r., kiedy to został wykreślony z rejestru podatników VAT. Decyzją z dnia 08.03.2012 r. i decyzją z dnia 04.12.2013 r. określono wobec P. J. (1) wysokość zobowiązania podatkowego w trybie art. 108 ust 1 ustawo o podatku od towarów i usług. Ustalono, iż P. J. (1) faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej, a jego rola ograniczała się do wystawiania faktur, które nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych. W latach 2007 – 2008 P. J. (1) podlegał ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu z tytułu zatrudniania K. (...)w okresie od 05.10.2007 r. do 31.12.2007 r. Innych tytułów do ubezpieczeń nie stwierdzono, wymieniony nie figurował w rejestrze płatników składek. W toku prowadzonego wobec P. J. (1) postępowania ustalono, iż wystawił on w ramach prowadzonej działalności PPHU (...) J. P. na rzecz D. K. faktury, co mogło mieć wpływ na wysokość podatku z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych przez D. K., tym samym postanowieniem z dnia 26.02.2014 r. wszczęto z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia lokali nr (...) położonych w I. przy ul. (...).

dowód: zaświadczenie, zgłoszenie identyfikacyjne, decyzja, pisma (biała teczka – akta podatkowe(...) k. 183-182, k. 186-185 akt (...)– czerwony segregator), postanowienie (k. 1 akt (...)czerwony segregator), decyzja (k. 170-166 akt (...)– czerwony segregator), zeznania P. J. (1) (k. 175-174, k. 177-176 akt(...)– czerwony segregator), pismo ZUS (k. 184 akt (...)– czerwony segregator), zgłoszenie rejestracyjne VAT (k. 187 akt (...)– czerwony segregator), częściowo zeznania P. J. (1) (k. 162v-163 akt; k. 177-176, k. 175-174, k. 173-171 akt (...) – czerwony segregator)

P. J. (1) w ramach działalności PPHU (...) wystawił dla D. K. pięć faktur VAT a mianowicie: nr (...) z dnia 21.05.2008 r. na kwotę 32100 zł, w tym podatek 2100 zł jako przedmiot wskazano remont elewacji budynku mieszkalnego; nr (...)z dnia 12.06.2008 r. na kwotę 26322,00 zł w tym podatek 1722,00 zł, za remont elewacji budynek mieszkalny; nr (...) z dnia 29.08.2008 r. na kwotę 20544,00 zł, w tym podatek 1344,00 zł za położenie kostki Budynek mieszkalny; nr (...) z dnia 04.09.2008 r. na kwotę 49969,00 zł w tym podatek 3269,00 zł za tynkowanie i szpachlowanie Budynek mieszkalny; nr (...) z dnia 21.10.2008 r. na kwotę 45154,00 zł w tym podatek 2954,00 zł za remont i obrynnowanie Budynek mieszkalny. Faktury były nierzetelne. D. K. nie przedłożyła żadnych dowodów poza fakturami, które dokumentowałby poniesienie kosztów remontu wynikających z faktur, wykonania, odbioru robót.

dowód: faktury (biała teczka – akta podatkowe (...), k. 47-44 akt (...) – czerwony segregator) decyzja (k. 170-119 akt (...) – czerwony segregator), decyzja (k. 219-208 akt (...) – czerwony segregator), zeznania P. J. (1) (k. 162 v akt)

W dniu 26.06.2008 r. D. K. zbyła za cenę 50.000 zł. na rzecz K. W. lokal mieszkalny nr (...) położony w I. przy ul. (...).

dowód: odpis aktu notarialnego Rep. A (...) (biała teczka – akta podatkowe (...), k. 32-30 akt (...)– czerwony segregator), zeznania G. W. (k. 190v – 191 akt, k. 363-361 akt (...)– czerwony segregator)

W dniu 25.08.2008 r. D. K. zbyła za cenę 115.000 zł. na rzecz M. B. i D. P. lokal mieszkalny nr (...) położony w I. przy ul. (...).

dowód: odpis aktu notarialnego Rep. A (...) (biała teczka – akta podatkowe (...), k. 34-33 akt (...)– czerwony segregator))

W dniu 19.12.2008 r. D. K. zbyła za cenę 20.000 zł. na rzecz M. S. lokal mieszkalny nr (...) położony w I. przy ul. (...). Lokal wymagał kapitalnego remontu, co wynikało z oświadczeń stron zawartych w akcie notarialnym.

dowód: odpis aktu notarialnego Rep. A (...) (biała teczka – akta podatkowe (...) k. 36-35 akt (...) – czerwony segregator), odpis aktu notarialnego Rep. A (...) (biała teczka – akta podatkowe (...), k. 32-30 akt (...) – czerwony segregator), zeznania M. S. (k. 191 akt, k. 323-321 akt (...)– czerwony segregator)

W dniu 22.12.2008 r. D. K. zbyła za cenę 115.000 zł. na rzecz S. J. K. lokal mieszkalny nr (...) położony w I. przy ul. (...).

dowód: odpis aktu notarialnego Rep. A (...) (biała teczka – akta podatkowe (...), k. 38-37 akt (...) – czerwony segregator)

Koszt nabycia sprzedanych w 2008 r. lokali wyniósł wg. udziałów łącznie 66,850 zł, koszty notarialne 2416,76 zł, opłata sądowa – 840 zł.

dowód: decyzja (k. 219-208 akt(...) – czerwony segregator), odpisy wszystkich aktów notarialnych powołanych wyżej

W dniu 29.04.2008 r. D. K. założyła w Urzędzie Skarbowym w I. PIT – 36 zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2008 r., w którym wykazała podatek z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych nabytych lub wybudowanych w latach 2007 – 2008, o których mowa w art. 30 e ustawy w kwocie 3520 zł, jako kwota do zapłaty. W dniu 19.06.2009 r. złożyła korektę zeznania, z uwagi na wykazanie zasiłku chorobowego w PIT – 37, zamiast w PIT – 36. Dochód z odpłatnego zbycia nieruchomości pozostał bez zmian. Nie złożyła oświadczenia , że spełnia warunek do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodów uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomości.

dowód: zeznanie PIT – 36 (k. 12-7 akt (...) – czerwony segregator) , korekta zeznania (k. 18-15 akt (...)– czerwony segregator), decyzja (k. 219-208 akt (...)– czerwony segregator),

W dniu 10.04.2009 r. D. K. zbyła lokal oznaczony nr (...)., w dniu 04.01.2010 r. lokal oznaczony nr (...)

dowód: odpis aktu notarialnego Rep. A (...) (biała teczka – akta podatkowe (...), odpis aktu notarialnego Rep. A (...) (biała teczka – akta podatkowe (...)

Pismem z dnia 10.05.2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. w ramach prowadzonych czynności sprawdzających wobec zaistnienia wątpliwości co do poprawności złożonego zeznania podatkowego za 2008 r., wezwał D. K. do stawiennictwa oraz przedłożenia dokumentów. Pismem z dnia 16.04.2014 r. D. K. wezwano do wskazania wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości w 2008 r. oraz wysokości kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości, wysokości dochodu stanowiącego podstawę obliczenia podatku.

dowód: pismo (k. 20,21 akt (...)– czerwony segregator), pismo (k. 81-80 akt(...) – czerwony segregator)

Urząd Skarbowy nie zakwestionował wartości wskazanych wyżej lokali. Jako koszty poniesione ze zbytymi lokalami wykazane zostały wydatki wynikające z faktur wystawionych przez P. J. (1). Nadto wydatki z faktur wystawionych przez PHU (...) – (...) z 18.09.2008 r. na kwotę 3233,00 zł w tym podatek 583 zł i(...) z dnia 04.12.2008 r. na kwotę 2513,20 w tym podatek 453,20 zł. Urząd Skarbowy nie zakwestionował faktury (...) płatnej 30.04.2008 r. jak również faktur PHU (...). Zatem uznane jako koszty została kwota 8186,20 zł. Uwzględniając zbyte w 2008 r. lokale, powołane wyżej ustalenia łączna kwota wydatków remontowych wyniosła w stosunku do udziałów 4499,76 zł. Decyzją z dnia 20.11.2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. określił D. K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia lokali nr (...) na kwotę 42.825,00 zł. – 19% uzyskanego dochodu, przyjmując za podstawę przychód w kwocie 300000 zł, koszty uzyskania przychodu w kwocie 74.606,52 i dochód 225.393,48 zł.

dowód: faktury (k. 48-39 akt (...)– czerwony segregator), pismo (k. 79 akt (...)– czerwony segregator), decyzja (k. 3-14 akt)

Od powołanej wyżej decyzji w dniu 05.12.2014 r. D. K. wniosła odwołanie zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez brak uznania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów. Do odwołania dołączyła kolejne faktury kosztowe wystawione przez (...) K. J. w tym za 2008 r : z 26.05.2008 r. na kwotę 28426,00 zł, w tym VAT 5126 zł za naprawę dachu wraz z deskowaniem i blacharką; z 10.06.2008 r. na kwotę 36600 zł w tym VAT 6600 zł za remont całej kanalizacji z drenażem; z 13.06.2008 r. na kwotę 8784 zł w tym VAT 1584 zł za iniekcje budynku z dociepleniem fundamentu; z 17.06.2008 r. na kwotę 8540 zł w tym VAT 1540 zł za naprawę klatki schodowej; z 06.11.2008 r. na kwotę 11748,60 zł w tym VAT (...),600 zł za remont – wymiana stolarki okiennej i drzwiowej, podłogi z płyt (...) i układanie paneli, wykonanie ścian działowych, szpachlowanie, malowanie, wymiana instalacji elektrycznej i (?) w mieszkaniu nr (...); z dnia 17.11.2008 r. na kwotę 24851 zł, w tym VAT 4481,40 zł za remont – wymiana stolarki okiennej i drzwiowej, podłogi z płyt (...) i układanie paneli, wykonanie ścian działowych, szpachlowanie, malowanie, wymiana instalacji elektrycznej i hydraulicznej w mieszkaniu nr (...) z 19.12.2007 r. na kwotę 23058 zł w tym VAT 4158 zł – osuszenie piwnicy i drenaż z materiałem własnym.

dowód: odwołanie i faktury ( 241-224 akt (...) – czerwony segregator; k. 35-37 akt), zestawienie (k. 38 akt), faktury (k. 36-48, k. 50-52 akt), potwierdzenie wpłaty (k. 49 akt)

Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 16.02.2015 r. uchylono decyzję organu pierwszej instancji w całości i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, gdyż rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego. Zdaniem organu zaszła potrzeba mi.n. przeanalizowania przedłożonych przy odwołaniu dowodów.

dowód: decyzja (k. 265-264 akt (...) – czerwony segregator)

Decyzja z dnia 16.10.2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił D. K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia lokali mieszkalnych nr (...) mieszczących się w I. przy ul. (...) na kwotę 25671,00 zł. Decyzja jest prawomocna. D. K. poniosła wydatki w związku z nabyciem nieruchomości w łącznej kwocie 103615,20 zł. – koszt nabycia powołanych lokali wyniósł stosunkowo – 66850,00 zł, koszty notarialne 2416,76 zł i opłata sądowa – 840 zł. Udokumentowane wydatki nabycia i wydatki poniesione na remont wynosiły – dla lokalu nr (...),880,09 zł; dla lokalu nr (...) – 35692,87 zł, dla lokalu nr (...) – 36590,62 zł i lokalu nr (...) – 73314,96 zł.

dowód: decyzja (k.447-443 akt (...) – czerwony segregator, k. 65-80 akt)

W związku z pracami wykonanymi przez (...) przedłożono protokoły zdawczo – odbiorcze.

dowód: protokoły (k. 291-288 akt (...) – czerwony segregator)

K. J. zmarła 28.01.2010 r.

dowód: informacja PESEL – SAD (k. 201- 202 akt) kserokopia aktu zgonu (k. 257 akt (...)– czerwony segregator)

D. K. w przeszłości nie była karana.

dowód: informacja K. (k. 92, k. 219 akt)

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej powołane dowody.

Oskarżona w toku postępowania do winy w zakresie stawianego jej zarzutu nie przyznawała się i odmówiła złożenia wyjaśnień (k. 27-28, k. 81-82, k. 117-v akt)

Wyjaśnienia w jakich oskarżona do winy nie przyznała się, nie mogły zasługiwać na uwzględnienie. Wynika to jednoznacznie z oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, przede wszystkich w postaci dokumentów, zeznań P. J. (1), A. U., P. W., R. P.. Nie można bowiem przyjąć rozsądnie, iż P. J. (1) osobiście, jak też w ramach firmy (...) wykonywał roboty budowlane dla D. K. czy też dla K. J.. Nadto oskarżona wiedziała, że zbyła przed upływem 5 lat od nabycia część lokali i w związku z tym winna w sposób prawidłowy określić wysokość zobowiązania podatkowego w złożonym zeznaniu PIT – 36 za 2008 r. Wysokość podatku winna obliczyć uwzględniając koszty nabycia oraz faktycznie poniesione nakłady, które winny znajdować odzwierciedlenie w rzetelnych fakturach VAT. Nie budzi wątpliwości, iż oskarżona nakłady poczyniła, jednakże nie można przyjąć, iż wynikały one z faktury wystawionych przez P. J. (1). Co do pozostałych kosztów związanych z nabyciem nieruchomości, poniesionych nakładów Sąd podziela stanowisko wyrażone w decyzji z dnia 16.10.2015 r. Za tym przemawiają bowiem dowody zgromadzone w toku niniejszego postępowania, w tym dokumenty zgromadzone w toku postępowania podatkowego. Sąd uznał, iż celowym jest rozliczenie tychże kosztów nabycia proporcjonalnie do kosztów poniesionych na nabycie całej nieruchomości i dalej rozliczenie w tenże sposób poniesionych przez oskarżoną nakładów wynikających z rzetelnych faktur, ale jedynie odnośnie płatności poczynionych w 2008 r.

Winie oskarżonej nie przeczyły zeznania przesłuchanych w sprawie świadków.

Zeznania A. U. (k. 156v akt) zasługiwały na uwzględnienie w zakresie w jakim świadek potwierdził znajomość z oskarżoną, fakt udzielania jej pomocy w zakresie prac remontowych, prac wykonywanych przez (...). Nie mniej w świetle zeznań świadka P. J. (1) nie sposób było podzielić zeznań w jakich A. U. wskazywał na wykonywanie prac przez PPHU (...). Po pierwsze wymieniony jako znajomy oskarżonej, osobiście zaangażowany w remont nieruchomości S. (...) miał interes w złożeniu zeznań dla D. K. korzystnych. Po drugie świadek nie potrafił podać żadnych konkretnych danych odnośnie firmy (...) jak i jego samego, zasłaniał się niepamięcią, wskazywał na swoje domysły. Po trzecie twierdzenia, iż oskarżona poniosła koszty związane z remontem przeprowadzonym przez PPHU (...), a następnie wydatki związane z koniecznością poprawienia prac po tej firmie są nieracjonalne. O ile oczywistym jest, iż zachodzić mogła konieczność wykonania prac celem naprawy stwierdzonych usterek, to oczywistym jest iż A. U. czy sama oskarżona winni zgłosić się w ramach gwarancji do P. J. (1), a brak jest na to dowodu. Po czwarte świadek wskazał, iż jego działalność była tylko pomocą dla oskarżonej i to oskarżona miała pytać czy A. U. zna firmę (...). P. J. (1) nie wskazał aby był podwykonawcą firmy (...), w uznanych za wiarygodne zeznaniach nie potwierdził aby faktycznie działalność gospodarczą wynikającą z wystawionych faktur prowadził. Nadto sam przyznał, iż umowa na kwotę 170.000 zł była dużym zleceniem, a mimo to w ogóle nie pamiętał ażeby wykonywał prace dla oskarżonej, czy choćby na ul. (...). Nie znalazły potwierdzenia jego zeznania co do zatrudnienia P. W.. Brakowało jakichkolwiek innych dokumentów na potwierdzenie wykonania prac. Przy fakturach z (...) oskarżona dysponowała protokołami zdawczo – odbiorczymi, tu takich brak. Nie można rozsądnie przyjąć, iż P. J. (1) samowolnie wykonał prace a następnie oskarżona zapłaciła kwoty wynikające z faktur. Oskarżona musiała mieć zatem świadomość, iż faktury wystawione przez P. J. (1) były nierzetelne. A. U. wskazał, iż to oskarżona miała trafić na firmę (...).

Analizując zeznania P. J. (1) (k. 162v-163 akt; k. 177-176, k. 175-174, k. 173-171 akt (...)– czerwony segregator) Sąd doszedł do przekonania, iż na wiarę zasługują te w jakich podawał on, iż faktycznie działalność gospodarcza PPHU (...) polegała na wystawianiu faktur, które nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych, w jakich potwierdził iż wystawił faktury dla D. K.. W tym zakresie zeznania świadka znajdują potwierdzenie nie tylko w jego konsekwentnych wypowiedziach, ale również w dowodach z dokumentów w postaci: decyzji podatkowych i administracyjnych, od których P. J. (1) nie odwoływał się i ich nie kwestionował. Na wiarę zasługiwały również zeznania, iż nie zna on D. K.. Nie mniej jednak nie sposób było uznać za wiarygodne zeznań w jakich P. J. (1) wbrew składanych uprzednio zeznaniom starał się przed Sądem potwierdzić fakt prowadzenia działalności gospodarczej. W tym zakresie podzielić należy stanowisko wyrażone w decyzjach podatkowych, zwłaszcza iż działalność w zakresie obrotu złomem nie była przedmiotem postępowanie, a ustalenia te zgodne są z zeznaniami J. uzyskanymi na etapie postępowania podatkowego. Świadek potwierdzając wykonanie prac wynikających z faktur nie potrafił wskazać na żadne okoliczności, które twierdzenia te choćby uprawdopodobniałyby. Świadek nie znał oskarżonej, nie znał go również A. U., nie wskazał ażeby wykonywał prace jako podwykonawca K. J. , nie potrafił sobie w ogóle przypomnieć prac dodając jednocześnie, iż kwota 170.000 zł w ciągu 5 miesięcy była znacząca i nie miał wielu takich klientów. Nadto zeznania jego stały w sprzeczności z zeznaniami P. W., który stanowczo zaprzeczył aby wykonywał prace dla J.. Z pism ZUS wynika, iż nie zatrudniał on żadnych osób. Na wiarę zasługiwały natomiast zeznania P. W. (k. 200v akt) wymieniony nie miał żadnego interesu w niepotwierdzeniu prac P. J. (1), a jednak wskazał, że nie udzielał mu pomocy, nie był u niego zatrudniony. Świadek zeznawał w sposób jasny, rzeczowy. Brak było jakichkolwiek dowodów na wykonanie prac remontowych przy ul. (...) przez P. J. (1).

Dowodem takim nie mogły być zeznania R. P. (k. 206 v akt). Wymieniony wskazał, iż wszelkie kwestie związane z remontem kamienicy wykonywała właściciel (...), to ona znalazła podwykonawców w tym J. i ona ustalała kwestie wynagrodzenia. Zeznaniom tym Sąd nie dał wiary albowiem sam P. J. (1) nie wskazywał aby był podwykonawcą firmy (...), w ogóle nie potrafił wskazać na okoliczności z remontem o czym wyżej mowa. Z tych względów uznać należało, iż świadek składał zeznania korzystne dla oskarżonej, zwłaszcza iż miał taki interes choćby przez sam fakt iż pozostaje z nią w związku małżeńskim. Nadto nie można logicznie przyjąć, iż K. J. bez konsultacji z oskarżoną znajdowała podwykonawców, z którymi uzgadniała ceny bez wiedzy zleceniodawcy, zwłaszcza iż brak jest umowy na wykonanie prac remontowych obejmujących roboty wynikające z faktur PPHU (...). Świadek P. J. (2) (k. 215 v akt) nic na temat sprawy nie wiedział, nie było podstaw aby jego zeznania kwestionować.

Na wiarę zasługiwały zeznania świadków: G. W. (k. 190v – 191 akt, k. 363-361 akt (...) – czerwony segregator) i M. S. (k. 191 akt, k. 323-321 akt (...) – czerwony segregator). Wymienieni nie mieli wiedzy na temat firm (...). Zgodnie wskazali jednak na okoliczności związane z remontami, wartością lokali. Wszelkie nieścisłości wyjaśnili, wątpliwości sprecyzowali. Odnośnie roli A. U. Sąd oparł się na jego oświadczeniach z tym, że znamiennym było iż G. W. podawał, że w jego ocenie prace faktycznie wykonywał A. U., na to brak było jednak dowodów. Co równie istotne G. W. wskazał, iż „tam nikt nie wiedział kto robił elektrykę, instalacje wod-kan”, jest to istotne z punktu widzenia przedłożonych faktur.

Za przydatny Sąd uznał pozostały materiał dowodowy zgromadzony w postaci dokumentów, których wiarygodność nie budziła żadnych wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony. Co do rzetelności faktur (...) Sąd wypowiedział się przy okazji oceny zeznań P. J. (1).

W tym stanie rzeczy wina oskarżonej nie budziła wątpliwości i polegała na tym, że:

w I., w dniu 29.04.2009 r. podała nieprawdę w złożonym przez siebie zeznaniu podatkowym PIT – 36 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2008, skorygowanym następnie w dniu 19.06.2009 r. przez zaniżenie zobowiązania podatkowego z tytułu zbycia:

- w dniu 26.06.2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...)

- w dniu 25.08.2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...)

- w dniu19.12.2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...)

- w dniu 22.12.2008 r. lokalu mieszkalnego położonego w I. przy ul. (...)

przez co naraziła podatek na uszczuplenie w kwocie 22.151,00 zł.

Zachowaniem wyżej opisanym oskarżona wyczerpała znamiona przestępstwa skarbowego z art. 56§2 k.k.s.

Odpowiedzialności przewidzianej powołanym przepisem podlega podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości sprawca podlega odpowiedzialności na podstawie art. 56§2 k.k.s.

Konstrukcja określonych art. 56 k.k.s. typów czynu zabronionego związana jest ze szczególną instytucją prawa podatkowego określaną mianem tzw. samoobliczenia podatku przez podatnika, który z mocy właściwych przepisów prawa podatkowego zobowiązany jest do przeprowadzenia procedury ustalenia wysokości ciążącego na nim w danym okresie obliczeniowym zobowiązania podatkowego oraz przedstawienia organowi podatkowemu oświadczenia zawierającego dane dotyczące podstawy istnienia oraz wysokości ciążącego na podatniku zobowiązania podatkowego, a także uiszczenia tak ustalonego podatku w przewidzianym w prawie dodatkowym terminie. Podatnik dokonujący samoobliczenia podatku po pierwsze musi złożyć deklarację zawierającą oświadczenie co do faktycznie poniesionych wydatków i uzyskanych przychodów. Po drugie musi samodzielnie dokonać oceny, które z tych wydatków należy właściwie zakwalifikować jako podlegające odliczeniu (uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). Przepis art. 56 k.k.s. określa podstawową konstrukcję z punktu widzenia ochrony mienia Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów w zakresie wynikającym z ekspektatywy uzyskania określonych przysporzeń majątkowych w związku z prawidłowym wykonaniem obowiązków podatkowych. Nadto wyznacza podstawowy obszar kryminalizacji w sferze oszukańczych zabiegów związanych z określonymi regulacjami podatkowymi, obejmując zachowania polegające na podaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy i narażeniu w ten sposób na uszczuplenie podatku, a tym samym wszystkie te sytuacje, w których w wyniku określonego zachowania dochodzi do powstania ryzyka niezasadnego pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego. Przepis art. 56 k.k.s. ma charakter blankietowy, jego treść zawiera bowiem odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego, które konkretyzują treść znamion typu czynu zabronionego. Ogólnym przedmiotem ochrony przepisu art. 56 k.k.s., stanowiącego element systemu prawa karnego skarbowego, jest interes (i porządek) finansowy państwa (Skarbu Państwa i innych uprawnionych podmiotów do danin publicznych). Rodzajowym przedmiotem ochrony wszystkich typów przewidzianych w art. 56 k.k.s. są obowiązki podatkowe związane z konstrukcją samoobliczania podatku, a więc służące do ustalenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego. Przestępstwo oszustwa skarbowego określone w art. 56 § 1 i 2 k.k.s., stypizowane w art. 56 § 3 k.k.s. wykroczenie oszustwa skarbowego oraz wykroczenie niezłożenia w terminie deklaracji lub oświadczenia określone w art. 56 § 4 k.k.s. mają charakter indywidualny. Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 56 k.k.s. ich sprawcą może być tylko osoba posiadająca status "podatnika". Podatnikiem jest - wedle treści art. 7 § 1 ordynacji podatkowej - osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Konstrukcja przestępstwa oszustwa podatkowego, charakteryzując czynność sprawczą jako "narażenie podatku na uszczuplenie", precyzuje zarazem sposoby wywołania ustawowo stypizowanego stanu rzeczy (skutku), wskazane wyżej. „Podanie nieprawdy” polega na przedstawieniu organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi okoliczności niezgodnych z rzeczywistością, istotnych z punktu widzenia danego typu podatku w kontekście elementów mających znaczenie dla ustalenia istnienia tego zobowiązania podatkowego oraz wskazania jego wysokości. Trybunał Konstytucyjny wskazała, że zwrot "podaje nieprawdę" odnosi się do treści deklaracji lub oświadczenia, a konkretnie przedstawianych w tych dokumentach danych dotyczących okoliczności istotnych z punktu widzenia ustalenia istnienia oraz określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Z punktu widzenia znamienia "podaje nieprawdę" istotne są dwa elementy: po pierwsze, kwestia rzetelności podawanych w deklaracji lub oświadczeniu danych, a więc odzwierciedlenia przez podatnika w tych dokumentach danych zgodnych z faktami; po wtóre, zagadnienie właściwej kwalifikacji pewnych okoliczności, które rzeczywiście wystąpiły z punktu widzenia ich znaczenia dla ustalenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego. Drugim z wymienionych w art. 56 § 1 k.k.s. znamion modalnych jest „zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu”. Przez zatajenie rozumieć należy sytuację, w której treści zawarte w deklaracji lub oświadczeniu nie obejmują wszystkich danych istotnych z punktu widzenia podstaw ustalenia istnienia oraz określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Zatajenie prawdy stanowi zaniechanie ujawnienia w deklaracji lub oświadczeniu informacji dotyczących określonych zdarzeń mających miejsce w rzeczywistości, w sytuacji istnienia obowiązku ujawnienia tych danych. Przewidziany w art. 56 k.k.s. delikt skarbowy określa dwa przedmioty bezpośredniego działania. Zachowanie sprawcy skierowane jest bowiem z jednej strony na organ podatkowy, inny uprawniony organ lub płatnika, z drugiej zaś na mienie Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów, które zostaje narażone na uszczuplenie Przez organ podatkowy rozumieć należy zgodnie z treścią art. 13 ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości m.in. : naczelnika urzędu skarbowego. . Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy czynu zabronionego określonego w art. 56 § 1-3 k.k.s. są także dane istotne z punktu widzenia ustalenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego. Chodzi zatem o dane mogące mieć wpływ na istnienie lub wysokość podatku. Takimi danym są w szczególności przedmiot opodatkowania oraz podstawa opodatkowania. Typy czynu zabronionego określone w art. 56 § 1-3 k.k.s. mają charakter materialny. Konstrukcja art. 56 § 1-3 k.k.s. przesądza, że dla odpowiedzialności karnej niezbędne jest nie tylko wypełnienie przez zachowanie sprawcy jednej z form zachowania określonych w znamionach modalnych, lecz konieczne jest ponadto wywołanie poprzez takie właśnie zachowanie skutku w postaci narażenia na uszczuplenie danego podatku. Zgodnie z treścią art. 53 § 28 k.k.s., zawierającego legalną definicję "narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej", znajdującą zastosowanie do konstrukcji przewidzianej w art. 56 § 1-3 k.k.s. przez narażenie rozumieć należy "spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia - co oznacza, że zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi nastąpić". Przez uszczuplenie rozumieć należy obniżenie wysokości zobowiązania podatkowego w stosunku do jego wysokości ustalanej w oparciu o prawidłowe zastosowanie regulacji prawa podatkowego do konkretnego stanu faktycznego. Uszczuplenie może objawiać się jako obniżenie wysokości zobowiązania podatkowego o pewną kwotę przy zachowaniu obowiązku uiszczenia podatku w pewnej wysokości lub polegać na ustaleniu wysokości zobowiązania podatkowego w danym okresie rozliczeniowym na poziomie "0" (zerowym). Narażeniem na uszczuplenie jest przede wszystkim niezadeklarowanie należnej kwoty podatku, od którego uiszczenia sprawca się w ten sposób uchylił, a nadto w szczególności niezgłoszenie właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu podatkowania, niezgłoszenie danych mogących mieć wpływ na ustalenie zobowiązania podatkowego lub jego wysokość albo podania takich danych niezgodnie z rzeczywistością oraz nierzetelne prowadzenie ksiąg, a także każde inne działanie prowadzące do powstania różnicy między należną kwotą a wykazaną w zeznaniu podatkowym. (wyrok SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 21/00, LEX nr 77435). Z uwagi na materialny charakter typów przewidzianych w art. 56 § 1-3 k.k.s. konieczne jest wykazanie, że między działaniem sprawcy a skutkiem w postaci narażenia na uszczuplenie podatku zachodzi powiązanie przyczynowe. Chodzi tutaj o tego rodzaju powiązanie, zgodnie z którym nie wystąpiłoby wysokie prawdopodobieństwo uszczuplenia podatku bez podania nieprawdy, zatajenia prawdy lub niedopełnienia obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem. Określone w art. 56 § 1-3 k.k.s. typy oszustwa podatkowego mają charakter umyślny. Przestępstwo z art. 56 k.k.s. można popełnić jedynie umyślnie (art. 4 § 1 i 2 k.k.s.)" (postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 267/05, LEX nr 180799. Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Sprawca musi być zatem świadomy, że swoim zachowaniem podaje nieprawdę lub zataja prawdę, że czyni to, kształtując w określony sposób treść deklaracji lub oświadczenia, że w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zobowiązania podatkowego oraz że naraża w ten sposób podatek na uszczuplenie.

Zgodnie z art. 10 ust 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2008 r., który znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie źródłem przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części, jeżeli odpłatne zbycie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Podatek dochodowy wynosi 19 % podstawy obliczenia podatku i płatny jest w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. (art. 30 e ust 1, 4 i 5 ustawy) W myśl art. 30e ust 2 podstawa obliczenia podatku jest dochód, który stanowi różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust 6 c i 6d. Zatem wartość nieruchomości wyrażoną w cenie określonej w umowie pomniejszyć należy o koszty z odpłatnego zbycia. Za koszty uważa się udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Wysokość nakładów ustala się na podstawie faktur VAT. Zgodnie z art. 21 ust 1 pkt 126 ustawy wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z odpłatnego zbycia m.in. lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość jeżeli podatnik był zameldowany w budynku lub lokalu na pobyt stały nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia, zwolnienie ma zastosowanie jeżeli podatnik w złoży oświadczenie że spełnia warunki do zwolnienia w urzędzie skarbowym, właściwym według miejsca zamieszkania podatnika najpóźniej do 30.04.2009 r..

Przechodząc od rozważań teoretycznych na grunt sprawy będącej przedmiotem rozpoznania Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżona wyczerpała znamiona powołanego przestępstwa skarbowego. Wymieniona w złożonym w dniu 29.04.2009 r. zeznaniu podatkowych PIT – 36 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r., następnie skorygowanym 19.06.2009 r. podała nieprawdę właściwemu organowi podatkowemu – Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w I. albowiem zaniżyła wysokość zobowiązania podatkowego o kwotę 22151,00 zł. Wymieniona realizując ustawowy obowiązek samoobliczenia zobowiązania podatkowego wskazała jako należny do zapłaty podatek z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomość w kwocie 3520 zł, podczas gdy prawidłowa kwota winna wynosić 25671,00 zł. Zatem różnica stanowi wysokość podatku narażonego na uszczuplenie. Powołana kwota stanowi małą wartości w rozumieniu art. § 14 art. 53 k.k.s. Oskarżona wprowadziła tym samym organ podatkowy w błąd poprzez przedstawienie w sposób niezgodny z rzeczywistością okoliczności mających wpływ na wysokość podatku. Podaniem nieprawdy jest podanie przez podatnika informacji niezgodnych ze stanem faktycznym, w tym również wysnucie konsekwencji podatkowych na podstawie zdarzeń, które co prawda miały miejsce w rzeczywistości, ale nie mogły stanowić ku temu podstawy (Kodeks Karny Skarbowy. komentarz pod red. I. Zgolińskiego do art. 56 k.k.s.) Nie budzi wątpliwości, iż oskarżona przed upływem 5 lat od nabycia zbyła lokale mieszkalne z czego osiągnęła określony przychód. Nie budzi wątpliwości, w świetle zeznań świadków, iż prace remontowe zostały wykonane. Jednakże podstawą do uznania wydatku za koszt jego uzyskania jest należyte jego udokumentowanie. Dokumentem takim jest faktura VAT. Oskarżona nie mogła dokonać zaliczenia kwot wynikających z faktur wystawionych przez P. J. (1) w poczet kosztów uzyskania przychodu albowiem faktury te były nierzetelne. W toku postępowania dowodowego wykazano bowiem, iż nie odzwierciedlały one faktycznych zdarzeń gospodarczych. P. J. (1) faktycznie działalności gospodarczej nie prowadził, a jego rola sprawdzała się do wystawiania tzw. pustych faktur. Zdaniem Sądu oskarżona miała tego świadomość czego dowodzą okoliczności powołane przy ocenie jej wyjaśnień, zeznań A. U. i P. J. (1). Nie można przyjąć, iż P. J. (1) był podwykonawcą (...), na co brak jest jakichkolwiek dowodów. Podobnie brak jest jakichkolwiek dowodów, poza fakturami, na wykonanie prac przez (...). To na oskarżonej spoczywał obowiązek prawidłowego obliczenia zobowiązania podatkowego, rola bowiem organu podatkowego sprowadza się jedynie do funkcji kontrolnych. Oskarżona w sposób świadomy określiła wysokość zobowiązania podatkowego należnego na niższym poziomi, niźli wynikało to z przepisów, co było dla niej oczywiście korzystne. Oskarżona nie spełniała również warunków do zwolnienia z opodatkowania. Oskarżona winna dokonać właściwej kwalifikacji okoliczności istotnych z punktu widzenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego, czego nie uczyniła. Oskarżona w sposób nieuprawniony powiększyła koszty uzyskania przychodu. Odrębną kwestią jest przedstawienie na etapie postępowania odwoławczego dodatkowych faktur kosztowych. To zdaniem Sądu choć budzi pewne wątpliwości dlaczego faktury te zostały przedstawione po upływie znacznego czasu , nie może być podstawą czynienia niekorzystnych ustaleń, zwłaszcza iż nie było podstaw aby faktury (...) kwestionować, tym bardziej iż przedłożono dodatkowe dokumenty na potwierdzenie wykonania robót.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 56§2 k.k.s wymierzył oskarżonej karę grzywny w rozmiarze 80 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 60 zł.

Dyrektywy sądowego wymiaru kary określa przepis art. 13§1 k.k.s. Wymierzając karę, środek karny lub inny środek, sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie. Spośród trzech rodzajów ujemnych następstw: pierwszym i najcięższym jest uszczerbek finansowy, drugim niezgodność dokumentacji wymaganej przepisami prawa z rzeczywistością, trzecim zaś niezgodność tej dokumentacji z wymogami prawa finansowego, niebędąca wszakże niezgodnością z rzeczywistością. Przyjmując prezentowaną tu hierarchię za uprawnioną, łatwo dokonać stopniowania obowiązku finansowego naruszonego przez sprawcę. Jeżeli mamy bowiem do czynienia z następstwem czynu zabronionego będącym uszczerbkiem finansowym, stopień naruszenia obowiązku finansowego jest najwyższy, jeżeli natomiast mamy do czynienia z niezgodnością dokumentacji (ksiąg, deklaracji, decyzji administracyjnej), stopień naruszenia obowiązku jest in abstracto najniższy. Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę zgodnie z art. 23§3 k.k.s. dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności.

Uwzględniając wyżej powołane wskazania Sąd na niekorzyść oskarżonej zaliczył rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na niej obowiązku finansowego, działanie z chęci zysku poprzez wykazanie do zapłaty podatku w niższej niż faktycznie należna wysokości. Nadto wziął pod uwagę fakt, iż oskarżona nie czyniła starań o naprawienie wyrządzonej szkody, mimo prawomocnych decyzji administracyjnej. Na korzyść oskarżonej przemawiała natomiast wysokość podatku narażonego na uszczuplenia, kwota ta jest bowiem małej wartości, uprzednią niekaralność. Sąd baczył również na względy prewencyjne, tak w zakresie prewencji indywidulanej jak i szczególnej. Co do wysokości stawki dziennej uwzględniając dyrektywy art. 23§3 k.k.s. Sąd określił wysokość stawki dziennej na kwotę 60 zł. Przemawiała za tym wysokość osiąganych przez oskarżoną dochodów. Oskarżona może pracować, przy tym orzeczono stawkę w wysokości możliwie niskiej, biorąc pod uwagę dyrektywy określone przepisami k.k.s.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. Zgodnie z powołanym przepisem od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Poniesienie kosztów sądowych wino być zasadą, zwolnienie z nich stanowi wyjątek. Uwzględniając możliwości zarobkowe oskarżonej, Sąd zasądził od niej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 40 zł, brak było podstaw aby z tych kosztów oskarżoną zwolnić, tym bardziej iż wysokość tych kosztów nie jest wygórowana. Biorąc pod uwagę wysokość osiąganych dochodów, wysokość opłaty stosunkowo do orzeczonej kary grzywny Sąd na podstawie art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 624 §1 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. zwolnił oskarżoną od opłaty uznając, iż jej poniesienie byłoby dla niej zbyt uciążliwe.

SSR Sylwia Rolirad – Majewska