Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Sylwia Rolirad – Majewska

Protokolant : staż. Aleksandra Mentlewicz

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej wI. ---------

po rozpoznaniu w dniach: 27 kwietnia 2017 roku, 23 czerwca 2017 roku, 17 października 2017 roku, 21 listopada 2017 roku, 04 stycznia 2018 roku, 02 lutego 2018 roku, 20 marca 2018 roku, 03 kwietnia 2018 roku, 18 maja 2018 roku, 03 lipca 2018 roku, 24 sierpnia 2018 roku, s p r a w y

J. M. syna A. i M. z domu U., urodzonego (...) w I., zamieszkały (...) D. R. S., PESEL:(...)

oskarżonego o to, że:

I.  W I., poczynając od 21.02.2009r do 30.07.2012r., działając w warunkach czynu ciągłego oraz w wykonaniu jednego zamiaru, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług podał nieprawdę dw deklaracjach VAT – 7 za: styczeń 2009r, luty 2009r., marzec 2009r. kwiecień 2009 r., maj 2009r., czerwiec 2009r., lipiec 2009r. sierpień 2009r,. wrzesień 2009r., października 2009r., ;listopada 2009r., grudzień 2009r., złożonych organowi podatkowemu – Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w I., co do nabycia towarów i usług pozostałych – wartość netto i nabycia towarów i usług pozostałych - podatek naliczony: ujmując i odliczając podatek naliczony z faktur VAT od:

- Zakład (...) ul. (...), (...)-(...) I.;

(...) ul. (...), (...)-(...) P.,

(...) ul. (...), (...)-(...) R.;

jako faktur, które nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych; przez co naraził na uszczuplenie podatek od towarów i usług za wyżej wymienione okresy w łącznej kwocie (...) zł

To jest o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

II.  W I., w złożonym w dniu 30 kwietnia 2010r. Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w I. w zeznaniu podatkowym PIT 36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2009, podał nieprawdę co do:

-wysokości osiągniętego przychodu, poprzez nieujawnienie przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń w kwocie(...) zł oraz

-poprzez zawyżenie kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej o łączną kwotę (...) zł w związku z ujęciem w zeznaniu jako koszty wartości wynikających z faktur VAT na zakup towarów i usług pochodzących od:

(...) ul. (...), (...)-(...) R.;

(...) ul. (...), (...)-(...) P.,

- Zakład (...) ul. (...), (...)-(...) I.;

przez co naraził na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych za 2009 r w łącznej kwocie (...) zł

To jest o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 kks

o r z e k a:

1.  oskarżonego J. M. uznaje za winnego popełniania zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt I, z tym ustaleniem iż czynu tego dopuścił się w okresie od 25.02.2009 r. do 26.01.2010 r. tj. przestępstwa skarbowego z art. 56§1 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. w zw. z art. 2§2 k.k.s. i za to na podstawie art. 56§1 k.k.s. w zw. z art. 2§2 k.k. wymierza mu karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności

2.  oskarżonego J. M. uznaje za winnego popełniania zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt II, tj. przestępstwa skarbowego z art. 56§1 k.k.s. w zw. z art. 2§2 k.k.s. i za to na podstawie tych przepisów wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności

3.  na podstawie art. 39§1 k.k.s. w zw. z art. 20§2 k.k.s w zw. z art. 85 k.k. w zw. z art. 2§2 k.k.s. w miejsce orzeczonych wyżej wobec oskarżonego kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierza karę łączna 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności

4.  na podstawie art. 20§2 k.k.s. w zw. z art. 2 §2 k.k.s. w zw. z art. 69§1 k.k. w zw. z art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie wyżej orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres lat 4 (czterech) tytułem próby

5.  na podstawie art. 41§4 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 41§2 k.k.s. w zw. z art. 2§2 k.k.s. zobowiązuje oskarżonego do zapłaty na rzecz Skarbu Państwa uszczuplonych należności publicznoprawnych w kwocie 353.119,00 zł i w kwocie 514.528,00 zł w terminie 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się wyroku

6.  zwalnia oskarżonego od opłaty i pozostałych kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa

Sygn. akt II K 9/18

UZASADNIENIE

w sprawie karnej J. M. oskarżonego o przestępstwo skarbowe z art. 56§1 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. i o przestępstwo skarbowe z art. 56§1 k.k.s. Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. prowadził działalność gospodarczą po firmą PPHU (...) . W okresie 2009 r. firma miała siedzibę w C. (...) i (...). Działalność gospodarczą prowadził na podstawie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej nr (...) z dnia 22.11.2007 r. Burmistrza Miasta i Gminy K.. Zakres działalności obejmowała działalność poligraficzną pozostałą, działalność wydawniczą, działalność usługową w zakresie instalowania, naprawy i konserwacji pozostałych maszyn specjalnego przeznaczenia. Rejestracji w systemie VAT dokonał 31.12.2007 r., decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w I. otrzymał numer identyfikacji podatkowej NIP (...). Dla celów ewidencyjnych i podatkowych zaprowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów. Dnia 02.07.2012 r. złożył wniosek, w którym wskazał datę zaprzestania działalności gospodarczej 26.06.2012 r. Następnie dokonał kolejnej rejestracji dla podatku VAT dnia 05.12.2012 r. i w dniu 05.06.2013 r. został wykreślony z urzędu.

dowód: decyzja (k. 5-27 akt), karta podmiotu ( żółty segregator - akta podatkowe podatku od towaru i usług), dane rejestracyjne (żółty segregator), (...) (żółty segregator), protokół kontroli podatkowej (żółty segregator)

J. M. za okres od stycznia do grudnia 2009 r. składał do Naczelnika Urzędu Skarbowego deklaracje VAT – 7. Pierwszą w dniu 25.02.2009 r. a ostatnią w dniu 26.01.2010 r. W rejestrach sprzedaży za poszczególne miesiące (...). J. M. zaewidencjonował faktury wystawiane na rzecz: Przedsiębiorstwa Handlowego (...) (...), PPHU (...), PPHU (...), Zakład (...). W rejestrach zakupu za poszczególne miesiące 2009 r. zaewidencjonował faktury wystawione przez : (...) (...) ul. (...), (...)-(...) R. (łącznie 18 faktur, ujętych w ewidencji 17 wystawionych styczeń – marzec 2009 r., na łączną kwotę (...)zł, Vat (...) zł); (...) ul. (...), (...)-(...) P. (łącznie 24 faktury, wystawione w czerwcu – sierpnia, na łączną kwotę (...) zł, vat(...) zł); Zakład (...) ul. (...), (...)-(...) I. (łącznie 47 faktur wystawionych w kwietniu, maju, wrześniu do grudnia 2009 r. na łączną kwotę (...) zł, podatek VAT(...) zł, płatnych gotówką). Na fakturach nie wskazano środka transportu, jako formę zapłaty wskazano gotówkę bądź nie określono sposobu zapłaty. J. M. dysponował dokumentami rejestrowymi firm. Na podstawie powołanych faktur odliczył podatek VAT, mimo, iż nie dokumentowały one przebiegu zdarzeń gospodarczych tak jak zapisano w tych dokumentach. Nieprawidłowo zatem dokonał pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez w/wym firmy. Nadto faktury te zaewidencjonował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2009 r. przez co zawyżył koszt uzyskania przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej o łączną kwotę (...) zł.

dowód: decyzja (k. 5-27 akt), decyzja (k. 109-123 akt), faktury (k. 158-243 akt), faktury ( zielony segregator- akta podatkowe podatku dochodowego od osób fizycznych), pisma US w G. (zielony segregator), protokół z czynności sprawdzających (zielony segregator), protokół kontroli (zielony segregator); zestawienie deklaracji (żółty segregator ), deklaracje (zółty segregator), faktury (żółty segregator), ewidencja nabycia (żółty segtregator)

J. M. w 2009r . nie dokonał żadnych wpłat na FUS, FUZ, FPiFGŚP, nie odnotowano zgłoszeń do ubezpieczenia pracowników.

dowód: pismo ZUS (k. 261 akt), pismo ZUS 19.05.2015 r. (zielony segregator)

W okresie od 10.07.2012 r. do 30.07.2012 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. przeprowadził kontrolę podatkową m.in. w zakresie wywiązywania się z obowiązków wynikających z przepisów prawa dotyczących podatku od towarów i usług za okres od 01.01.20009 r. do 31.12.2009 r. oraz podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. Do kontroli J. M. przedłożył m.in. umowę użyczenia obiektu w (...), rejestry sprzedaży za okres od stycznia 2009 r. do grudnia 2009 r., rejestr zakupu za okres od stycznia 2009 r. do grudnia 2009 r., faktury VAT. Protokół został podpisany i doręczony kontrolowanemu. J. M. złożył zastrzeżenia. Korekt deklaracji za kontrolowany okres J. M. nie złożył. 13.09.2012 r. wszczęte zostało postępowania podatkowe.

dowód: zawiadomienie (k. 1-4 akt), protokół kontroli podatkowej (k. 145 – 157 akt oraz zielony segregator), zeznania B. W. (k. 333v akt ) zastrzeżenie (k. 244-245 akt), postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego (zielony segregator, żółty segregator),

Decyzją Nr (...) z dnia 11.12.2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. określił J. M. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od stycznia 2009 r. do grudnia 2009 r. na kwotę łączną (...) zł. Zakwestionowano wielkość wskazanych nabyć towarów wynikających z faktur wystawionych przez (...) (...), (...), Zakład (...), a tym samym prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony. Decyzja jest ostateczna.

dowód: (decyzja (...) (k. 5-27 akt), pismo (k. 31 akt)

K. F. jako termin rozpoczęcia działalności gospodarczej wskazał 09.09.2008 r., jako podatnik VAT figurował od (...) r. do (...)r. (data wykreślenia z urzędu). Jako miejsce prowadzenia działalności R. ul. (...), a przedmiot – wykonywanie instalacji budowlanych,. roboty budowlane. Jako siedzibę firmy wskazano - I. ul. (...) tj. w miejscu jego zamieszkania. Od września 2008 r . do stycznia 2009 r. deklarował zerowe wielkości obrotów, a od lutego 2009 r. do sierpnia 2009 r. i październiku 2009 r. zadeklarował obroty w łącznej kwocie netto (...)zł. Za okres wrzesień 2009 r. i od listopada 2009 r. do marca 2010 r. nie złożył deklaracji VAT – 7. K. F. faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej pod firmą (...). Matka – A. F. nic na temat działalności syna nie wiedziała, żadnych dokumentów nie widziała, mimo iż zamieszkiwała pod adresem siedziby firmy (...). Do faktycznego przejęcia placu w R. również nie doszło. K. F. nie występowała do Starosty (...) o zezwolenie na zbieranie i transport odpadów, nie dysponował zapleczem technicznym, pojazdami, pracowników nie zatrudniał, nie był zarejestrowany w ZUS jako osoba ubezpieczona prowadząca działalność gospodarcza. Decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 24.02.2011 r. , (...)za okresy wrzesień 2008 r. do styczeń 2009 r. K. F. został uznany za podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej. Decyzją Dyrektora UUKS w B. z dnia 24.01.2011 r., (...) orzeczono wysokość zobowiązania podatkowego od towarów i usług za okres luty 2009-październik 2009 r. , wysokość kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym i wysokość zobowiązania podatkowego o którym mowa w art. 108 ustawo o podatku VAT. K. F. zmarł w (...) w dn. 16.04.2011 r.

dowód: decyzja (k. 5-27 akt), zeznania A. F. (k. 355v akt) decyzja (k. 109-123 akt), decyzja (k. 136-141 akt), pismo US w T. (k. 260 akt), pismo ZUS (k. 263 akt oraz zielony segregator), decyzja (k. 395- 406 akt), pismo US T. z 29.08.2014 r. wraz z podsumowaniem kwot deklarowanych (zielony segregator), zawiadomienie o zgodnie (zielony segregator), dane identyfikacyjne i dane o obowiązku podatkowym (żółty segregator), decyzja z 24.02.2011 r. (żółty segregator) , zaświadczenie o wpisie, REGON i NIP (żółty segregator)

M. O. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Zakład (...) na podstawie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia 23.07.2002 r. wydanego przez Prezydenta Miasta I. w zakresie produkcji i usług poligraficznych, handlu artykułami przemysłowymi. Deklaracje VAT – 7 składał w okresach od sierpnia 2002 r. do grudnia 2008 r. oraz za październik 2010 r. W 2009 r. M. O. nie złożył żadnej deklaracji dla podatku od towarów i usług. W dniu 30.04.2010 r. złożył zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (straty) w 2009 r. wykazując zerowe wielkości po stronie przychodów jak i kosztów. W 2009 r. żadnego pracownika nie zatrudniał. W okresie od 09.12.2008 r. do 30..06.2009 r. M. O. zawiesił działalności gospodarczą, następnie zawiesił ją na kolejny okres od 01.07.2009 r. do 31.12.2010 r. Z dniem (...) r. zlikwidował działalność gospodarczą i decyzją z dnia (...) r. został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej od dnia (...) r. W dniu 30.04.2011 r. M. O. zmarł, po ciężkiej chorobie.

dowód: decyzja (k. 5-27 akt), zeznania J. O. (k. 376 v) decyzja (k. 109-123 akt), pismo ZUS (K. 264 akt oraz zielony segregator), zaświadczenie o wpisie do ewidencji (zielony segregator), potwierdzenia o wpisie – zawieszenie działalności (zielony segregator), decyzja o wykreśleniu (zielony segregator), zawiadomienie o zgodnie (zielony segregator), dane rejestracyjne (żółty segregator)

D. K. działalność gospodarcza zarejestrował w okresie od (...) r. do (...) r. Miał otwarty obowiązek podatkowy za okres 23.07.2009 r. do 25.01.2010 r. W tym okresie nie złożył żadnej deklaracji VAT – 7. Pod adresem P. ul. (...) nigdy nie przebywał i działalności gospodarczej nie prowadził. Działalność zarejestrował pod namową B. K. z W.. Przedmiotem działalności miała być produkcja i handel paletami. D. K. nie figurował w ZUS jako ubezpieczony z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Ostatecznie działalność D. K. polegała na podpisywaniu faktur wystawianych w ramach (...) na sprzedaż złomu, innego przedmiotu sprzedaży nie było. Faktycznie obrotu towarem nie było. Nigdy faktur wystawionych do PPHU (...) nie wystawiał , nie wypełniał, nie podpisywał.

dowód: decyzja (k. 5-27 akt), zeznania D. K. (k. 355v akt) decyzja (k. 109-123 akt), pismo US P. (k. 248, k. 259 akt), pisma US w M. (K. 249, k. 258 akt oraz zielony segregator), protokół (k. 250-252 akt oraz zielony segregator), oświadczenia (k. 253-257 akt oraz zielony segregator), pismo ZUS (k. 262 akt), pismo US P. (...) 31.08. 2012 r., 04.01.2013 r.(zielony segregator), pismo ZUS z 09.09.2015 r. (zielony segregator), dane identyfikacyjne i o obowiązku podatkowym (żółty segregator), zaświadczenie o wpisie, o numerze REGON i NIP (żółty segregator)

W dniu 15.01.2008 r. J. M. i K. R. – brat żony M. O., zawarli umowę użyczenia obiektu – lokalu produkcyjno – gospodarczego w (...), mocą której K. R. użyczył J. M. budynek wraz z wyposażeniem i infrastrukturą tj. urządzeniami i maszynami poligraficznymi i sprzętem kopiującym. J. M. zaniżył przychód o kwotę (...) zł poprzez niezaewidencjonowanie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2009 r.. przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń. Średnia wysokość czynszu za 1m ^{( 2)} wynosiła 8,40 zł. Lokal miał powierzchnię 240 m ^{( 2)}, miesięczna kwota czynszu wynosiłaby 2016,00 zatem skoro umowa obowiązywała cały 2009 r. kwota niezaewidencjonowanego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia wyniosła (...) zł.

dowód: decyzja (k. 5—27 akt), decyzja (k. 109-123 akt), częściowo zeznania K. R. (k. 369v), zestawienie dochodów podatnika K. R. (zółty segregator), obliczenie średniej ceny ( żółty segregator), umowa użyczenia (żółty segregator)

Decyzją Nr (...) z dnia 26.10.2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. określił J. M. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie (...) zł. Decyzja jest prawomocna.

dowód: decyzja (k. 109-123 akt oraz zielony segregator), lista zaległości (zielony segregator)

Na rachunkach bankowych prowadzonych dla J. M. przez (...) brak było operacji, mogących potwierdzić dokonanie płatności za faktury wystawione przez wyżej powołane podmioty.

dowód: pismo (...) z 7.11.2014 r. i z 18.11.2014 r. wraz z zestawieniami stanów i obrotów na rachunkach bankowych za okres01.01.2009 r. do 31.12.2009 r. (zielony segregator)

Postanowienie o przedstawieniu zarzutów J. M. wydano 27.02.2015 r., w sprawie stosowano tryb w stosunku do nieobecnych.

dowód: postanowienie (k. 36 akt), postanowienie (k. 85 akt)

J. M. nie dokonał wpłat na poczet uszczuplonych należności publicznoprawnych – podatku VAT i dochodowego za 2009 r.

dowód: pismo US (k. 385 akt)

J. M. w przeszłości był karany. W 2016 i 2017 r. deklaracji podatkowych nie składał.

dowód: informacja K. (k. 84, k. 380, k. 266-267, k. 379-380 akt), informacja o dochodach (k. 377, k. 390, k. 391 akt)

Stan faktyczny Sad ustalił w oparciu o wyżej powołane dowody.

Oskarżony do winy w zakresie stawianych jemu zarzutów nie przyznał się i odmówił składania wyjaśnień (k. 317-v)

W ocenie Sądu na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie sposób było uznać za wiarygodne złożonego oświadczenia. Z dołączonych dokumentów, w tym decyzji, zeznań D. K. i A. F. w sposób jednoznaczny wynika, iż J. M. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej faktycznie nie nabył towarów od wskazanych jako zbywcy podmiotów: (...) D. K., (...) M. O. i(...) K. F.. D. K. nie prowadził bowiem w ogóle działalności gospodarczej, działanie jego polegało jedynie na wystawianiu faktur, które nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych. Poza tym przedmiotem tych faktur był według jego wiedzy obrót złomem. Działalności gospodarczej nie prowadził również K. F., co poza dołączonymi prawomocnymi decyzjami, potwierdzały również dokumenty i zeznania matki A. F., która zaprzeczyła aby w miejscu jej zamieszkania miała siedzibę firma (...) czy jakakolwiek inna. Co do M. O. uwzględnić również należy, iż w czasie gdy J. M. przyjął faktury z (...), M. O. działalności faktycznie nie prowadził, nie wykazywał dochodu, nie zatrudniał pracowników, chorował, zatem obrót na kwotę powyżej (...) zł budził wątpliwości. Jednocześnie nie sposób zdaniem Sądu przyjąć, iż J. M. został wprowadzony w błąd: przez D. K., skoro wymieniony przecząc faktycznemu prowadzeniu działalności, samego siebie obciążał bądź też przez osoby, które podszywały się za powołane podmioty gospodarcze. Na brak umyślności działania nie wskazuje posiadanie przez oskarżonego dokumentów rejestrowych firm. Wziąć należy bowiem pod uwagę, iż transakcje te miały przebiegać w sposób niezgodny z przyjętymi zasadami gospodarki. Przyjęto bowiem rozliczenia gotówkowe, brak wskazanych środków transportu. Nadto na rachunkach bankowych oskarżonego brak pokrycia dla tychże transakcji. To dowodzi, zdaniem Sądu, iż oskarżony jedynie pozorował staranność przy dokonywaniu tych transakcji. Co do M. O. uwzględnić przy tym należy, iż J. M. prowadził działalności poligraficzną w R., to jest w miejscu prowadzenia tej działalności przez szwagra M. K. R., który był właścicielem nieruchomości. Nie sposób zatem logicznie przyjąć, iż oskarżony działał w błędzie. Skoro obracał się w określonych środowisku i rynek poligraficzny musiał być mu znany.

Wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują żadnego oparcia w zeznaniach A. F. (k. 355v akt). Wymieniona podała, iż syn K. F. nigdy działalności gospodarczej nie prowadził i był na jej utrzymaniu, po czym wyjechał do A. gdzie zmarł. Zeznania powołanego świadka zasługiwały na uwzględnienie, w szczególności biorąc pod uwagę, iż świadek nie miała żadnego interesu aby obciążać oskarżonego i przeczyć prowadzeniu działalności przez syna. Nadto brak jest, poza wystawionymi fakturami, jakichkolwiek dowodów na poparcie tezy, iż firma (...) faktycznie działała. K. F. nie miał żadnego zaplecza technicznego, w R. żadnej działalności nie prowadził, podobnie matka przeczyła aby firma mieściła się w jego miejscu zamieszkania, brak było dokumentacji. Wobec wymienionego wydano dwie decyzje, w których stwierdzono, iż K. F. rzeczywiście działalności gospodarczej nie prowadził, a jego rola polegała na wystawianiu pustych faktur.

Nadto wyjaśnienia oskarżonego nie potwierdzają zeznania świadka D. K. (k. 355v akt). Świadek zaprzeczył jakoby znał J. M., przyznał, iż działalność jego była tylko działalnością na papierze, nie prowadził żadnej dokumentacji, nie składał deklaracji. Zaprzeczył również aby wystawiał i podpisywał faktury na sprzedaż do firmy (...). Nadto świadek podała, że do założenia firmy namówił go B. K. z W.. Z powyższego wynika, iż zaewidencjonowane przez oskarżonego faktury nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych i nie mogły być podstawą dokonania rozliczeń podatkowych. Zeznania tego świadka zasługiwały na uwzględnienie. Wymieniony nie miał żadnego interesu w obciążeniu oskarżonego, skoro przyznawał sam, że rola jego polegała na wystawianiu pustych faktur. Zeznania świadka znajdowały odzwierciedlenie w złożonych przez niego oświadczeniach.

Świadek B. W. (k. 333v akt) okoliczności sprawy nie pamiętała, co nie budziło wątpliwości z uwagi na czas prowadzonego postępowania, ilość tychże postępowań, ich przedmiot.

Świadek K. R. (k. 369v) potwierdził, iż doszło do nieodpłatnego użyczenia obiektu w (...). Wprawdzie wskazał, miał w zamian oskarżony maił wykonać prace remontowe, jednakże takie rozliczenie budzi wątpliwości, zwłaszcza iż świadek wskazał na kwotę 6000 zł, a kwota czynszu najmu według średnich cen faktycznie wynosiła ok. 25000 zł. Przy tym uwzględnić trzeba, iż kwota dotyczy jedynie lokalu, a użyczone miały być również maszyny do prowadzenia działalności gospodarczej. Świadek żadnych faktur na wykonane prace nie posiadał. Świadek potwierdziła fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez M. O., nie kwestionując tego, iż wymieniony faktycznie działalności prowadził przed 2009 r. Sąd oparł się w tym zakresie na ustaleniach dotyczących zawieszenia tejże działalności przez M. O. i na braku jakichkolwiek wykazanych dochodów. Uwzględnić przy tym należy, iż Sąd nie kwestionuje prowadzenia działalności przez oskarżonego, dlatego w tym zakresie zeznania świadka zasługiwały na wiarę, kwestionuje jedynie okoliczności związane z uzyskaniem faktur od podmiotów będących przedmiotem postępowania.

J. O. (k. 376 v) w zakresie prowadzenia działalności przez męża nie miała szczegółowej wiedzy, podała jedynie, iż mąż działalność prowadził, przyznała iż oskarżony pracował z jej mężem, potwierdziła podpisy i parafy na fakturach jako pochodzące od jej męża. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, w jakich potwierdziła okoliczności związane z działalnością męża, chorobą. Nie mniej jednak w zakresie rzetelności faktur do J. M. Sąd nie przyjął jakoby odzwierciedlały one rzeczywiste zdarzenia gospodarcze. M. O. miał już wówczas zawieszoną działalność, zaczynał chorować, sytuacja finansowa rodziny była ciężka, musieli zbywać majątek aby mieć z czego żyć, dlatego obrót na poziomie powyżej(...) zł jest niewiarygodny.

Za bardzo przydatny Sąd uznał pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w postaci dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości. W zakresie kwestionowanych faktur nie było wątpliwości, iż faktury te zostały przez oskarżonego zaewidencjonowane, rozliczone w ramach działalności.

W tym stanie rzeczy wina oskarżonego J. M. nie budziła wątpliwości i polegała na tym, że:

I.  w I., poczynając w okresie od 25.02.2009 r. do 26.01.2010 r. ., działając w warunkach czynu ciągłego oraz w wykonaniu jednego zamiaru, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług podał nieprawdę dw deklaracjach VAT – 7 za: styczeń 2009r, luty 2009r., marzec 2009r. kwiecień 2009 r., maj 2009r., czerwiec 2009r., lipiec 2009r. sierpień 2009r,. wrzesień 2009r., października 2009r., ;listopada 2009r., grudzień 2009r., złożonych organowi podatkowemu – Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w I., co do nabycia towarów i usług pozostałych – wartość netto i nabycia towarów i usług pozostałych - podatek naliczony: ujmując i odliczając podatek naliczony z faktur VAT od:

- Zakład (...) ul. (...), (...)-(...) I.;

(...) ul. (...), (...)-(...) P.,

(...) (...) ul. (...), (...)-(...) R.;

jako faktur, które nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych; przez co naraził na uszczuplenie podatek od towarów i usług za wyżej wymienione okresy w łącznej kwocie(...)zł

II.  w I., w złożonym w dniu 30 kwietnia 2010r. Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w I. w zeznaniu podatkowym PIT 36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2009, podał nieprawdę co do:

-wysokości osiągniętego przychodu, poprzez nieujawnienie przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń w kwocie (...)zł oraz

-poprzez zawyżenie kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej o łączną kwotę (...) zł w związku z ujęciem w zeznaniu jako koszty wartości wynikających z faktur VAT na zakup towarów i usług pochodzących od:

(...) (...) ul. (...), (...)-(...) R.;

(...) ul. (...), (...)-(...) P.,

- Zakład (...) ul. (...), (...)-(...) I.;

przez co naraził na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych za 2009 r w łącznej kwocie(...) zł

Zachowaniem opisanym wyżej w punkcie I oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa skarbowego art. 56§1 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. w zw. z art. 2§2 k.k.s. , a zachowaniem opisanym w punkcie II przestępstwa skarbowego z art. 56§1 k.k.s. w zw. z art. 2§2 k.k.s. Sąd zastosowała wobec oskarżonego przepis art. 2§2 k.k.s uznając, iż przepisy obowiązujące w dacie czynu były dla oskarżonego względniejsze, choćby przez pryzmat art. 69 k.k.

Odpowiedzialności przewidzianej przepisem art. 56§1 k.k.s. podlega podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie.

Konstrukcja określonych art. 56 k.k.s. typów czynu zabronionego związana jest ze szczególną instytucją prawa podatkowego określaną mianem tzw. samoobliczenia podatku przez podatnika, który z mocy właściwych przepisów prawa podatkowego zobowiązany jest do przeprowadzenia procedury ustalenia wysokości ciążącego na nim w danym okresie obliczeniowym zobowiązania podatkowego oraz przedstawienia organowi podatkowemu oświadczenia zawierającego dane dotyczące podstawy istnienia oraz wysokości ciążącego na podatniku zobowiązania podatkowego, a także uiszczenia tak ustalonego podatku w przewidzianym w prawie dodatkowym terminie. Podatnik dokonujący samoobliczenia podatku po pierwsze musi złożyć deklarację zawierającą oświadczenie co do faktycznie poniesionych wydatków i uzyskanych przychodów. Po drugie musi samodzielnie dokonać oceny, które z tych wydatków należy właściwie zakwalifikować jako podlegające odliczeniu (uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). Przepis art. 56 k.k.s. określa podstawową konstrukcję z punktu widzenia ochrony mienia Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów w zakresie wynikającym z ekspektatywy uzyskania określonych przysporzeń majątkowych w związku z prawidłowym wykonaniem obowiązków podatkowych. Nadto wyznacza podstawowy obszar kryminalizacji w sferze oszukańczych zabiegów związanych z określonymi regulacjami podatkowymi, obejmując zachowania polegające na podaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy i narażeniu w ten sposób na uszczuplenie podatku, a tym samym wszystkie te sytuacje, w których w wyniku określonego zachowania dochodzi do powstania ryzyka niezasadnego pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego. Przepis art. 56 k.k.s. ma charakter blankietowy, jego treść zawiera bowiem odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego, które konkretyzują treść znamion typu czynu zabronionego. Ogólnym przedmiotem ochrony przepisu art. 56 k.k.s., stanowiącego element systemu prawa karnego skarbowego, jest interes (i porządek) finansowy państwa (Skarbu Państwa i innych uprawnionych podmiotów do danin publicznych). Rodzajowym przedmiotem ochrony wszystkich typów przewidzianych w art. 56 k.k.s. są obowiązki podatkowe związane z konstrukcją samoobliczania podatku, a więc służące do ustalenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego. Przestępstwo oszustwa skarbowego określone w art. 56 § 1 i 2 k.k.s., stypizowane w art. 56 § 3 k.k.s. wykroczenie oszustwa skarbowego oraz wykroczenie niezłożenia w terminie deklaracji lub oświadczenia określone w art. 56 § 4 k.k.s. mają charakter indywidualny. Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 56 k.k.s. ich sprawcą może być tylko osoba posiadająca status "podatnika". Podatnikiem jest - wedle treści art. 7 § 1 ordynacji podatkowej - osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Konstrukcja przestępstwa oszustwa podatkowego, charakteryzując czynność sprawczą jako "narażenie podatku na uszczuplenie", precyzuje zarazem sposoby wywołania ustawowo stypizowanego stanu rzeczy (skutku), wskazane wyżej. „Podanie nieprawdy” polega na przedstawieniu organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi okoliczności niezgodnych z rzeczywistością, istotnych z punktu widzenia danego typu podatku w kontekście elementów mających znaczenie dla ustalenia istnienia tego zobowiązania podatkowego oraz wskazania jego wysokości. Trybunał Konstytucyjny wskazała, że zwrot "podaje nieprawdę" odnosi się do treści deklaracji lub oświadczenia, a konkretnie przedstawianych w tych dokumentach danych dotyczących okoliczności istotnych z punktu widzenia ustalenia istnienia oraz określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Z punktu widzenia znamienia "podaje nieprawdę" istotne są dwa elementy: po pierwsze, kwestia rzetelności podawanych w deklaracji lub oświadczeniu danych, a więc odzwierciedlenia przez podatnika w tych dokumentach danych zgodnych z faktami; po wtóre, zagadnienie właściwej kwalifikacji pewnych okoliczności, które rzeczywiście wystąpiły z punktu widzenia ich znaczenia dla ustalenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego. Drugim z wymienionych w art. 56 § 1 k.k.s. znamion modalnych jest „zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu”. Przez zatajenie rozumieć należy sytuację, w której treści zawarte w deklaracji lub oświadczeniu nie obejmują wszystkich danych istotnych z punktu widzenia podstaw ustalenia istnienia oraz określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Zatajenie prawdy stanowi zaniechanie ujawnienia w deklaracji lub oświadczeniu informacji dotyczących określonych zdarzeń mających miejsce w rzeczywistości, w sytuacji istnienia obowiązku ujawnienia tych danych. Przewidziany w art. 56 k.k.s. delikt skarbowy określa dwa przedmioty bezpośredniego działania. Zachowanie sprawcy skierowane jest bowiem z jednej strony na organ podatkowy, inny uprawniony organ lub płatnika, z drugiej zaś na mienie Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów, które zostaje narażone na uszczuplenie Przez organ podatkowy rozumieć należy zgodnie z treścią art. 13 ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości m.in. : naczelnika urzędu skarbowego. . Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy czynu zabronionego określonego w art. 56 § 1-3 k.k.s. są także dane istotne z punktu widzenia ustalenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego. Chodzi zatem o dane mogące mieć wpływ na istnienie lub wysokość podatku. Takimi danym są w szczególności przedmiot opodatkowania oraz podstawa opodatkowania. Typy czynu zabronionego określone w art. 56 § 1-3 k.k.s. mają charakter materialny. Konstrukcja art. 56 § 1-3 k.k.s. przesądza, że dla odpowiedzialności karnej niezbędne jest nie tylko wypełnienie przez zachowanie sprawcy jednej z form zachowania określonych w znamionach modalnych, lecz konieczne jest ponadto wywołanie poprzez takie właśnie zachowanie skutku w postaci narażenia na uszczuplenie danego podatku. Zgodnie z treścią art. 53 § 28 k.k.s., zawierającego legalną definicję "narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej", znajdującą zastosowanie do konstrukcji przewidzianej w art. 56 § 1-3 k.k.s. przez narażenie rozumieć należy "spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia - co oznacza, że zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi nastąpić". Przez uszczuplenie rozumieć należy obniżenie wysokości zobowiązania podatkowego w stosunku do jego wysokości ustalanej w oparciu o prawidłowe zastosowanie regulacji prawa podatkowego do konkretnego stanu faktycznego. Uszczuplenie może objawiać się jako obniżenie wysokości zobowiązania podatkowego o pewną kwotę przy zachowaniu obowiązku uiszczenia podatku w pewnej wysokości lub polegać na ustaleniu wysokości zobowiązania podatkowego w danym okresie rozliczeniowym na poziomie "0" (zerowym). Narażeniem na uszczuplenie jest przede wszystkim niezadeklarowanie należnej kwoty podatku, od którego uiszczenia sprawca się w ten sposób uchylił, a nadto w szczególności niezgłoszenie właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu podatkowania, niezgłoszenie danych mogących mieć wpływ na ustalenie zobowiązania podatkowego lub jego wysokość albo podania takich danych niezgodnie z rzeczywistością oraz nierzetelne prowadzenie ksiąg, a także każde inne działanie prowadzące do powstania różnicy między należną kwotą a wykazaną w zeznaniu podatkowym. (wyrok SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 21/00, LEX nr 77435). Z uwagi na materialny charakter typów przewidzianych w art. 56 § 1-3 k.k.s. konieczne jest wykazanie, że między działaniem sprawcy a skutkiem w postaci narażenia na uszczuplenie podatku zachodzi powiązanie przyczynowe. Chodzi tutaj o tego rodzaju powiązanie, zgodnie z którym nie wystąpiłoby wysokie prawdopodobieństwo uszczuplenia podatku bez podania nieprawdy, zatajenia prawdy lub niedopełnienia obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem. Określone w art. 56 § 1-3 k.k.s. typy oszustwa podatkowego mają charakter umyślny. Przestępstwo z art. 56 k.k.s. można popełnić jedynie umyślnie (art. 4 § 1 i 2 k.k.s.)" (postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 267/05, LEX nr 180799. Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Sprawca musi być zatem świadomy, że swoim zachowaniem podaje nieprawdę lub zataja prawdę, że czyni to, kształtując w określony sposób treść deklaracji lub oświadczenia, że w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zobowiązania podatkowego oraz że naraża w ten sposób podatek na uszczuplenie.

Przechodząc od rozważań teoretycznych na grunt sprawy będącej przedmiotem rozpoznania Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona strony przedmiotowej jak i podmiotowej powołanych deliktów skarbowych. Wskazuje na to całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. W ocenie Sądu oskarżony ujął ewidencji zakupów, a następnie uwzględnił w deklaracjach VAT - 7 faktury VAT, które nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych albowiem działalności (...) D. K., (...) K. F. faktycznie nie prowadziła faktycznie, a M. O. nie prowadził jej wówczas. Faktury te ujęte zostały w dokumentacji firmy i stały się podstawą nieuprawnionego obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Tym samym oskarżony podał nieprawdę w złożonych organowi podatkowemu deklaracjach VAT – 7, powodując uszczuplenie podatku. Podobnie oskarżony w księdze przychodów i rozchodów ujął te faktury przez co zawyżył koszty uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, uszczuplając w ten sposób podatek dochodowy. Na kwotę uszczuplenia składało się również nie wykazanie w zeznaniu za 2009 r. otrzymania nieodpłatnych świadczeń z tytułu bezpłatnego użyczenia lokalu i urządzeń (...). Odwołując się do wyżej poczynionych przy okazji oceny dowodów uwag, zważyć należy iż w ocenie Sądu oskarżony działał umyślnie. Oskarżony świadomie bowiem podał nieprawdę Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w I. w kolejnych deklaracjach VAT – 7, jak i w PIT 36 , mając świadomość iż faktury nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych, oraz bezpłatnego użytkowania lokalu.. Brak było podstaw do przyjęcia, iż oskarżony został wprowadzony w błąd przez K. F., D. K. i M. O.. Odwołać należy się w tym miejscu do ustaleń faktycznych i poczynionych ustaleń odnośnie braku podstaw do przyjęcia realności prowadzonej działalności gospodarczej. To zdaniem Sądu świadczy o tym, iż oskarżony działał umyślnie, świadczyć o tym może również to iż płatności miały odbywać się głównie gotówkowo. Oskarżony zaniechał podstawowych czynności do weryfikacji kontrahenta, posiadanie dokumentów rejestrowych takiej weryfikacji nie dowodzi, skoro brak jest dowodów na dokonanie faktycznych płatności za rzekomo dostarczony towar. Motyw w uzyskaniu faktur oskarżony miał oczywisty chciał w ten sposób zmniejszyć wysokość ciążącego na nim podatku VAT do zapłaty, jak również zmniejszyć podatek dochodowy. Podmiot gospodarczy obowiązany jest podjąć wszelkie działania, jakich można od niego w sposób uzasadniony oczekiwać w celu upewnienia się, że transakcje, w których uczestniczy nie wiążą się z przestępstwem, czy to w zakresie podatku VAT, dochodowego czy w innej dziedzinie.

W myśl art. 86 ustawy podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. obowiązującego w dacie powstania zobowiązania i wymagalności podatku VAT , w zakresie w jakim towar i usługi wykorzystywane się do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwota podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zgodnie z art. 88 ust 3a pkt 1 lit. a i pkt 4 lit. a tejże ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy: sprzedaż została udokumentowania fakturami lub fakturami korygującymi – wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawienia faktur bądź wystawione faktury potwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tej czynności. Zatem prawo do odliczenia istnieje tylko wówczas, gdy faktury odzwierciedlają czynności, które rzeczywiście miały miejsce w obrocie gospodarczym. Oznacza to, ze podatek naliczony może być odliczony, ale wówczas tylko gdy wynika z faktur poprawnych formalnie, jednakże tylko z tych, które potwierdzają rzeczywiście dokonane nabycie towarów i usług w warunkach zgodnych z treścią faktury, co do podmiotów uczestniczących w transakcji i jej przedmiotu. Brak nabycia lub nabycie niezgodne z treścią faktur – pod względem podmiotowym, jest podstawą do przyjęcia, iż podatnik nie ma prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Zatem faktury będące przedmiotem postępowania, nie mogły być uwzględnione przez oskarżonego w prowadzonej ewidencji dla celów podatku VAT, a zatem nie mogły stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego, tym samym stwierdzić należy, iż oskarżony poprzez ich ujęcie w ewidencji a dalej w deklaracjach VAT – 7 wprowadził Naczelnika Urzędu Skarbowego w błąd. Oskarżony działał przy tym w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, albowiem kwoty podatku z przedmiotowych faktur uwzględniał w kolejno składanych deklaracjach VAT.

Przychodem zgodnie z art. 14 ust 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych, w tym na podstawie równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu lokalu lub budynku. Podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki faktycznie poniesione i pozostające w związku przyczynowym z osiągniętym przychodem lub spodziewanym przychodem. Zdarzenia gospodarcze, które mają znaczenie dla wyliczenia podatku dochodowego tj. przychów oraz wydatki stanowiące koszt uzyskania przychodu winny być należycie udokumentowane. Udokumentowanie poniesienia wydatku nie może ograniczyć się do posiadania faktury, koniecznym jest aby przedstawiała ona faktyczne zdarzenie gospodarcze.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 56§1 k.k.s. . w zw. z art. 2§2 k.k.s. wymierzył oskarżonemu karę za pierwsze z przestępstw skarbowych 8 miesięcy pozbawienia wolności, a za drugie z przestępstw skarbowych karę 1 roku pozbawienia wolności.

Dyrektywy sądowego wymiaru kary określa przepis art. 13§1 k.k.s. Wymierzając karę, środek karny lub inny środek, sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie. Spośród trzech rodzajów ujemnych następstw: pierwszym i najcięższym jest uszczerbek finansowy, drugim niezgodność dokumentacji wymaganej przepisami prawa z rzeczywistością, trzecim zaś niezgodność tej dokumentacji z wymogami prawa finansowego, niebędąca wszakże niezgodnością z rzeczywistością. Przyjmując prezentowaną tu hierarchię za uprawnioną, łatwo dokonać stopniowania obowiązku finansowego naruszonego przez sprawcę. Jeżeli mamy bowiem do czynienia z następstwem czynu zabronionego będącym uszczerbkiem finansowym, stopień naruszenia obowiązku finansowego jest najwyższy, jeżeli natomiast mamy do czynienia z niezgodnością dokumentacji (ksiąg, deklaracji, decyzji administracyjnej), stopień naruszenia obowiązku jest in abstracto najniższy. Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę zgodnie z art. 23§3 k.k.s. dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności.

Uwzględniając wyżej powołane wskazania Sąd, w granicach kar zakreślonej przepisami, na niekorzyść oskarżonego zaliczył rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na nim obowiązku finansowego, działanie z chęci powiększenia zysku, okres przestępczej działalności. Nadto wziął pod uwagę również fakt, iż oskarżony nie czynił starań o naprawienie wyrządzonej szkody, mimo prawomocnych decyzji administracyjnych. Na niekorzyść oskarżonego przemawiała również wysokość uszczuplenia, kwota uszczuplenia jest znaczna. Sąd baczył również na względy prewencyjne, tak w zakresie prewencji indywidulanej jak i szczególnej. Rozróżnienie co do wysokości kar wynika przede wszystkim z wysokości uszczuplenia należności publicznoprawnych.

Sąd w miejsce orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych pozbawienia wolności na podstawie art. 39§1 k.k.s, w zw. z art.. 20§2 k.k.s. w zw. z art. 85 k.k. w zw.. z art. 2§2 k.k.s. wymierzył mu karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Granice kary łącznej oscylowały od roku do roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną przy zastosowaniu metody mieszanej, Sąd baczył iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona tego samego przestępstwa skarbowego, istniał bliski związek czasowym między nimi, i wzajemne ich powiązanie, uwzględnił iż swoim zachowaniem godził zarówno w podatek dochodowy jak i podatek VAT. Za zastosowaniem tej metody przemawiały również względy prewencji ogólnej i szczególnej.

Analizując zasady odpowiedzialności karnej oskarżonego Sąd między innymi rozważał instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary. Sąd zastosował art. 2§2 k.k.s. biorąc pod uwagę przepis art. 69k.k., który w czasie popełniania czynu był względniejszy dla oskarżonego. W tym aspekcie przede wszystkim należy mieć na uwadze, iż podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Zadaniem bardziej ambitnym jest takie oddziaływanie na postawy skazanego, aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania uznawał za normy, którymi kieruje się odnośnie do własnego postępowania. Stawiając prognozę kryminologiczną Sąd bierze pod uwagę możliwości oddziaływania na skazanego w okresie próby. Powinien nadto ten okres tak ukształtować, aby nie ograniczać celów kary, które ma ona osiągnąć wobec sprawcy, tylko do zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Przekonanie sądu o tym, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawców celów kary, ma być oparte przede wszystkim na postawie sprawcy, jego właściwościach i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie życia oraz zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa. (por. teza 14 i 15 do art. 69 k.k. – K. Buchała, A. Zoll, Kodeks Karny – Część ogólna. Komentarz tom. I, Zakamycze 1998) Zgodnie z treścią art. 69 k.k. warunkowo zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§2), a także ocenia, czy warunkowe zawieszenie kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§1 ). Innymi słowy na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą, zatem wskazywać na to, że pomimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 24.01.2002 r. – II AKa 267/01 – Prok. i Pr. z 2004 r., nr 4, poz.18).

Uwzględniając wyżej powołane ustalenia i wywody Sąd doszedł do przekonania, iż założenie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego jest możliwe. W przedmiotowej sprawie orzeczenie wobec oskarżonego kary z zawieszeniem jej wykonania, w ocenie Sądu jest wystarczające, tym bardziej, iż zachodzi wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna. Sąd wymierzając oskarżonemu karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania kierował się przede wszystkim obowiązującą polityką karną oraz dyrektywą pierwszeństwa kar wolnościowych, gdzie bezwzględna kara pozbawienia wolności jest ostatecznym środkiem oddziaływania na przestępcę. W pełni podzielić trzeba zatem pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 20 listopada 2003 r. (II AKa 306/03, KZS 2004/1/29) iż kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jest ostatecznością, której należy unikać, a nie jej nadużywać i karą taką wymierza się jedynie, gdy inne środki nie spełniają celów postępowania Zdaniem Sądu wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem z uwagi na nieuchronność jej wykonania, w sytuacji gdyby na powrót nie zechciał żyć zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym będzie, w ocenie Sądu, stanowiło dostateczną gwarancję poprawnego jego zachowania i zarazem spełni pokładane w karze nadzieje zarówno pod względem prewencji ogólnej, jak i szczególnej. Rozmiar kary stanowić będzie dodatkową motywację do przestrzegania w okresie próby i po jego zakończeniu porządku prawnego, i pozwoli oskarżonemu uzmysłowić, iż dolegliwość dla niego w razie zarządzenia wykonania kary będzie znaczna.

Tym samym Sąd na podstawie art. 20§2 k.k.s. w zw. z art.2§2 k.k.s. w zw. z art. 69§1 k.k. w zw. z art. 70§1 kt 1 k.k.. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 lat tytułem próby.

Na podstawie art. 41§4 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 41§2 k.k.s. w zw. z art. 2§2 k.k.s. Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty w całości na rzecz Skarbu Państwa uszczuplonej należności publicznoprawnej w kwocie 353.119 zł i w kwocie 514.528,00 zł w terminie 3 lat od uprawomocnienia się wyroku. W wypadkach wskazanych w ustawie (m.in. przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary) sąd nakłada na sprawcę obowiązek uiszczenia uszczuplonej należności tylko wtedy gdy jest ona wymagalna. Należność wymagalna to taka, której organ podatkowy może skutecznie dochodzić za pomocą dostępnych mu środków prawnych. Nałożenie obowiązku uiszczenia należności publicznoprawnej musi być poprzedzone wydaniem przez organ podatkowy decyzji wymiarowej ustalającej należność publicznoprawną nałożoną na podmiot zobowiązany i uzyskaniem przez tę decyzję cechy wykonalności na skutek uprawomocnienia się albo nadania rygoru natychmiastowej wykonalności orzeczeniu ustalającemu zobowiązanie podatkowe. (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.01.2012 r. V KK 327/11) Tym samym wobec prawomocności decyzji wymiarowych Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek ich uiszczenia. Sąd określając termin wykonania zobowiązania kierował się możliwościami oskarżonego, który wprawdzie obecnie wykazuje niewielki dochód, jednakże może podjąć dodatkowe bądź lepiej płatne zatrudnienie. Sąd baczył również na długość ustalonego okresu próby.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s.. i na podstawie art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Biorąc pod uwagę wysokość deklarowanych dochodów uzyskiwanych zagranicą, koszty konieczne dla utrzymania siebie i rodziny Sąd uznał, iż obciążenie oskarżonego kosztami i opłatą jest niecelowe. Również z uwagi na orzeczony obowiązek uiszczenia uszczuplonych należności publicznoprawnych.

SSR Sylwia Rolirad – Majewska