Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Sroczyński

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Operacz - Nizioł

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2016 roku w Inowrocławiu

na rozprawie
sprawy z powództwa Z. Ł. i G. Ł.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego na rzecz powódki Z. Ł. kwotę 45.000,00 zł

( czterdzieści pięć tysięcy złotych 00/100 ) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia

22 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi

za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2. w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3. zasądza od pozwanego na rzecz powódki Z. Ł. kwotę 4.826,85 zł

(cztery tysiące osiemset dwadzieścia sześć złotych 85/100) tytułem zwrotu kosztów

procesu,

4. zasądza od pozwanego na rzecz powoda G. Ł. kwotę 45.000,00 zł

( czterdzieści pięć tysięcy złotych 00/100 ) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia

22 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi

za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

5. w pozostałym zakresie powództwo oddala,

6. zasądza od pozwanego na rzecz powoda G. Ł. kwotę 4.826,85 zł

(cztery tysiące osiemset dwadzieścia sześć złotych 85/100) tytułem zwrotu kosztów

procesu.

SSR Marcin Sroczyński

Sygn. akt I C 2092/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 maja 2015 roku:

- powódka Z. Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) kwoty 45.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć córki wskutek wypadku z dnia 16 sierpnia 2014 roku na podstawie art. 446 § 4 k.c. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2014 roku do dnia zapłaty,

- powód G. Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) kwoty 45.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć córki wskutek wypadku z dnia 16 sierpnia 2014 roku na podstawie art. 446 § 4 k.c. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2014 roku do dnia zapłaty,

- powódka M. Ł. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć siostry wskutek wypadku z dnia 16 sierpnia 2014 roku na podstawie art. 446 § 4 k.c. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2014 roku do dnia zapłaty,

- powód M. Ł. (2) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć siostry wskutek wypadku z dnia 16 sierpnia 2014 roku na podstawie art. 446 § 4 k.c. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2014 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 16 sierpnia 2014 roku doszło do wypadku drogowego w miejscowości P. w gminie K., podczas którego kierujący samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) podczas manewru wyprzedzania stracił panowanie nad pojazdem i wypadł z drogi, a następnie uderzył w drzewo. W wyniku zdarzenia pasażerka pojazdu- córka i siostra powodów K. M. poniosła śmierć. Powodowie zgłosili pozwanemu roszczenie odszkodowawcze pismem z dnia 17 września 2014 roku żądając zapłaty świadczenia w wysokości po 80.000,00 zł na rzecz powodów Z. Ł. i G. Ł. i po 50.000,00 zł na rzecz powodów M. Ł. (1) i M. Ł. (2). Pozwany decyzjami z dnia 7 października 2014 roku i 21 października 2014 roku przyznał powodom Z. Ł. i G. Ł. kwoty po 20.000,00 zł, a powodom M. Ł. (1) i M. Ł. (2) kwoty po 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie strony powodowej przyznane kwoty są rażące niskie i nie rekompensują w pełni doznanej przez powodów krzywdy.

Powódka Z. Ł. niezwykle mocno odczuła utratę córki. Zawsze mogła liczyć na wsparcie zmarłej. Razem z matką doradzały sobie w życiowych problemach, K. M. była nie tylko córką powódki, ale także jej przyjaciółką. Po śmierci córki życie powódki straciło wszelki sens, pozostała pustka i płacz. Po tragicznym wypadku powódka zaczęła zażywać środki uspokajające i nasenne. Powódka ucieka w pracę, aby nie myśleć o tak bolesnej stracie.

Powód G. Ł. doznał olbrzymiej krzywdy na skutek zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2014 roku. Zmarła była dla powoda wzorową córka. K. M. zawsze wspierała ojca, który mógł liczyć na jej pomoc. Informacja o śmierci dziecka była dla niego szokiem, nigdy wcześniej nie przeżył tak dramatycznych chwil. Powód czuje głęboki ból z powodu braku córki i nie pogodził się z tak bolesną stratą, nie wyobraża sobie że kiedykolwiek pogodzi się z tą sytuacją.

K. M. byłą również bliską osobą dla powódki M. Ł. (1). Była młodszą siostrą powódki, ale mimo to wspólnie chodziły na wycieczki, spotkania towarzyskie. Powódka zawsze mogła liczyć na pomoc zmarłej, która nigdy nie odmawiała jej pomocy. Powódka traktowała zmarłą nie tylko jak siostrę, ale także jako najlepszą przyjaciółkę. Mogła się do niej zwrócić z każdym problemem. Powódka doznała szoku, gdy dowiedziała się o śmierci powódki.

Powód M. Ł. (2) był bardzo związany ze swoją siostrą K. M.. Mógł zawsze liczyć na jej pomoc. Informacja o wypadku była dla niego wstrząsem. Nie mógł uwierzyć, że już nigdy nie ujrzy swej siostry.

Powodowie wskazali, iż roszczenie o odsetki uzasadnione jest brzmieniem art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust.2 Ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeń obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pozwana najpóźniej w wydania decyzji z dnia 21 października 2014 roku zajmując merytoryczne stanowisko w sprawach i znając skutki wypadku, mogła określić wielkość krzywdy i odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia.

Pozwany (...) S.A. V. (...) w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwo. W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 16 sierpnia 2014 roku doszło do wypadku drogowego w miejscowości P. gmina K. w wyniku którego K. M. poniosła śmierć. Przedmiotowa szkoda została przez pozwaną przyjęta i zarejestrowana pod nr szkód 2014-02- (...)- (...). Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki szkodowego zdarzenia i przyznał na rzecz powodów Z. Ł. i G. Ł. kwoty po 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, a na rzecz powodów M. Ł. (1) i M. Ł. (2) kwoty po 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. W datach wydania decyzji o przyznaniu zadośćuczynienia, całokształt materiału dowodowego stanowił uzasadnioną podstawę do uznania, iż powodowie dostąpili krzywdy psychicznej i proporcjonalnie do niej naliczony i wypłacony został ekwiwalent pieniężny stanowiący zadośćuczynienie należne z tytułu poniesionej krzywdy psychicznej. Bezpośrednio po wypadku przesłanki przyznania zadośćuczynienia z tytułu bólu, cierpienia i wszelkich następstw zaistniałej szkody osobowej osiągały apogeum, stąd też adekwatna kwota świadczenia została powodom wypłacona. Roszczenie o uzupełnienie zadośćuczynienia w ocenie pozwanego jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazał, iż powodowie nie przedstawili żadnych nowych faktów, z których wywodziliby skutki prawne uzasadniające przyznanie zadośćuczynienia w dochodzonej wysokości. Powodowie w minimalnym stopniu ponoszą konsekwencje szkodowego zdarzenia, w szczególności znaczący zanik bezpośrednich następstw wypadku i jego następstw w kategoriach bólu, cierpienia, dyskomfortu w podejmowaniu czynności życia codziennego.

Na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2016 roku powodowie M. Ł. (1) i M. Ł. (2) zawarli ugodę z pozwanym i w stosunku do tych osób Sąd prawomocnym postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2016 roku umorzył postępowanie. Tym samym w dalszej części uzasadnienia Sąd będzie odnosił się do roszczenia powodów Z. Ł. i G. Ł..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 16 sierpnia 2014 roku doszło do wypadku drogowego w miejscowości P. w gminie K., podczas którego kierujący samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) podczas manewru wyprzedzania stracił panowanie nad pojazdem i wypadł z drogi, a następnie uderzył w drzewo. W wyniku zdarzenia pasażerka pojazdu- córka i siostra powodów K. M. poniosła śmierć. Sprawca wypadku został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19 stycznia 2015 roku w sprawie II K 667/14.

Dowód: odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia

19 stycznia 2015 roku w sprawie II K 667/14 k.75

Pismem z dnia 17 września 2014 roku powodowie zgłosili szkodę pozwanemu, jako ubezpieczycielowi sprawcy szkody objętego polisą (...) numer (...). Pozwany tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. przyznał Z. Ł. i G. Ł. rodzicom zmarłej K. M. po 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia i M. Ł. (1) i M. Ł. (2) rodzeństwu zmarłej K. M. po 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Pismem z dnia 21 listopada 2014 roku powodowie złożyli ponowny wniosek o rozpatrzenie sprawy w zakresie przyznania zadośćuczynienia za śmierć K. M. i dopłaty na rzecz Z. Ł. i G. Ł. po 50.000,00 zł i na rzecz M. Ł. (1) i M. Ł. (2) po 30.000,00 zł. Pismem z dnia 24 listopada 2014 roku pozwany odmówił wypłaty dalszych kwot zadośćuczynienia.

Dowód: pismo z dnia 17 września 2014 roku k.23-28, pismo z dnia

21 października 2014 k. 31,34,39, wniosek z dnia 21 listopada 2014 roku

k. 40-42, pismo z dnia 24 listopada 2014 roku k. 43-45

W chwili śmierci K. M. pozostawała w związku małżeńskim i mieszkała razem z mężem w innym lokalu lecz często odwiedzała swoich rodziców. Łączyły ją bliskie relacje z rodzicami. Uczestniczyła razem z rodzicami w uroczystościach rodzinny. Po śmierci córki powodowie znajdują się w procesie aktywnej żałoby, na etapie dezorganizacji i rozpaczy. Nie potrafią oni jeszcze powrócić do normalnego życia. Cały czas występuje u ich poczucie beznadziejności, osamotnienia, bezradności lęku i smutku. Naruszone jest ich poczucie bezpieczeństwa, tożsamości i celowości ponieważ została zerwana bliska więź uczuciowa i zaburzone poczucie zależności.

Dowód: zeznania świadków M. K. k.106-107, zeznania świadka

A. A. k. 107-108, zeznania powódki Z. Ł. w

charakterze strony k. 108-110, zeznania powoda G. Ł. w

charakterze strony k. 110, opinia psychologiczna z dnia

18 października 2016 roku k. 158-162

Sąd zważył co następuje

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niespornych twierdzeń stron, dowodu z przesłuchania świadków i powodów Z. Ł. i G. Ł. w charakterze strony oraz opinii biegłej psycholog O. M.. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków, którzy prezentowali swą wiedzę w przedmiocie toczącego się postępowania jak również zeznań powodów. Sąd podzielił opinię biegłej. Biegła odpowiedziała rzeczowo i wyczerpująco na pytania zawarte w tezie dowodowej i jasno uzasadniła swoją opinię. Żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń do opinii. W niniejszej sprawie sprawca wypadku, w wyniku którego zmarła K. M. córka powodów, był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego ubezpieczyciela. Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 Ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. 2003, nr 124 poz. 1152) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 tej Ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Jako podstawę prawną roszczenia powodowie wskazali na art. 446 § 4 k.c. zgodnie z którym Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przepis art. 446 § 4 k.c., wprowadzony ustawą nowelizacyjną z dnia 30 maja 2008 roku wszedł w życie w dniu 3 sierpnia 2008 roku i stanowi realizację postulatu przyznania najbliższym członkom rodziny osoby zmarłej w wyniku czynu niedozwolonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a więc za szkodę niemajątkową. W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że na rozmiar krzywdy, o której mowa w art. 446 § 4 k.c., mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012 roku wydany w sprawie o sygn. akt IV CSK 192/12 publik. Rzeczpospolita, LEX nr 1288712). W stanie faktycznym sprawy powodowie w wypadku z dnia 16 sierpnia 2014 roku stracili córkę. Na skutek jej śmierci uległa zerwaniu wieź łącząca rodzinę. Jak wynikało z zeznań świadków i powodów byli silnie emocjonalnie związani ze zmarłą córka. Niewątpliwie śmierć córki musiała wywołać u powodów cierpienie psychiczne, tym bardziej iż nastąpiła ona nagle, niespodziewanie i w tragicznych okolicznościach. Wniosek taki znajduje oparcie w opinii biegłego sądowego z dziedziny psychologii. Wbrew stanowisku pozwanego jak wskazał biegły sądowy k.162 nie zauważa się u powodów akceptacji zdarzenia i powrotu do równowagi. Nie planują oni przyszłości i nie stawiają sobie nowych celów. Z uwagi na czynniki zaburzające proces prawidłowej żałoby ( charakter silnej reakcji oraz śmierć nagła, nieoczekiwana) doszło do jej patologizacji. U powoda G. Ł. występują zaburzenia psychosomatyczne w postaci zaburzenia snu, uczucie ciężkości kończyn, nadmierne pocenie, zaburzenie sfery łaknienia oraz seksualnej, przyspieszony oddech. Ma on również problem z koncentracją uwagi oraz często czuje się zmęczony. Odczuwa obniżony nastrój bez wyraźnego powodu. Zauważa się także obniżenie samooceny oraz poczucie bezradności. Stosuje on często środki farmakologiczne. Natomiast u powódki Z. Ł. występują uczucie ciężkości nóg i rąk, bóle krzyża i karku, brak apetytu albo podjadanie słodyczy, palpitacje serca i wzmożona potliwość. Powódka zgłasza uczucie stałego zmęczenia, rozdrażnienia, zaburzenia koncentracji uwagi, smutny nastrój bez występującego bodźca oraz poczucie, że jest do niczego nie przydatna. Często występują u niej trudności w zasypianiu, problemu z komunikacją, bezradność oraz utrata zainteresowania tym, co zwykle daje jej przyjemność. Znajduje się ona pod kontrolą lekarza psychiatry i poddana została terapii farmakologicznej. Biorąc pod uwagę intensywność relacji między powodami, a tragicznie zmarłą K. M. i to, iż śmierć młodej, zdrowej kobiety nastąpiła nagle, można wnioskować, że wiąże się też z odczuwaniem przez bliskich silnych emocji, w tym dużego cierpienia i bólu.

Mając powyższe uwagi na względzie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki Z. Ł. kwotę 45.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Odnosząc się do daty naliczenia odsetek to powódka już pismem z dnia 17 września 2014 roku (k.23-28) zgłosiła roszczenie pozwanemu określając jego wysokość na 80.000,00 zł. Pozwany decyzją z dnia 21 października 2014 roku przyznał powódce kwotę 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Podejmując w tym zakresie decyzje pozwany dysponował już dokumentacją. W ocenie Sądu kwota 45.000,00 zł jest kwotą adekwatną do nasilenia bólu i cierpienia spowodowanego śmiercią i stratą córki przez powódkę. Kwota 45.000,00 zł jest kwotą odpowiednią, która kompensuje doznaną krzywdę, nie stanowi kwoty symbolicznej ani rażąco niskiej bądź rażąco wysokiej. Uwzględnia charakter naruszonego dobra, trwałość i uciążliwość skutków powstałego naruszenia ( punkt pierwszy wyroku).

Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek ustawowych w sposób wskazany w pozwie z uwagi na treść zmiany Ustawy kodeks cywilny z dniem 1 stycznia 2016 roku i wprowadzenia odsetek ustawowych za opóźnienie. Zgodnie z art. 56 Ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach płatności w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw zgodnie z którym do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Z dniem 1 stycznia 2016 roku na podstawie wskazanej ustawy wprowadzono odsetki ustawowe za opóźnienie ( punkt drugi wyroku).

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z związku z § 6 pkt.5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie i zasądził od pozwanego na rzecz powódki Z. Ł. kwotę 4.826,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ( punkt trzeci wyroku). Na koszty te składa się kwota 2.250 zł opłaty sądowej od pozwu, koszt opinii biegłego sądowego w kwocie 159,85 zł i kwota 2.417 zł kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnika powódki.

Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda G. Ł. kwotę 45.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Odnosząc się do daty naliczenia odsetek to powód już pismem z dnia 17 września 2014 roku (k.23-28) zgłosiła roszczenie pozwanemu określając jego wysokość na 80.000,00 zł. Pozwany decyzją z dnia 21 października 2014 roku przyznał powódce kwotę 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Podejmując w tym zakresie decyzje pozwany dysponował już dokumentacją. W zakresie roszczenia powoda kwota 45.000,00 zł jest kwotą adekwatną do nasilenia bólu i cierpienia spowodowanego śmiercią i stratą córki. Kwota 45.000,00 zł jest kwotą odpowiednią, która kompensuje doznaną krzywdę, nie stanowi kwoty symbolicznej ani rażąco niskiej bądź rażąco wysokiej. Uwzględnia charakter naruszonego dobra, trwałość i uciążliwość skutków powstałego naruszenia ( punkt czwarty wyroku).

Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek ustawowych w sposób wskazany w pozwie z uwagi na treść zmiany Ustawy kodeks cywilny z dniem 1 stycznia 2016 roku i wprowadzenia odsetek ustawowych za opóźnienie. Zgodnie z art. 56 Ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach płatności w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw zgodnie z którym do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Z dniem 1 stycznia 2016 roku na podstawie wskazanej ustawy wprowadzono odsetki ustawowe za opóźnienie ( punkt piąty wyroku).

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z związku z § 6 pkt.5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie i zasądził od pozwanego na rzecz powoda G. Ł. kwotę 4.826,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ( punkt szósty wyroku). Na koszty te składa się kwota 2.250 zł opłaty sądowej od pozwu, koszt opinii biegłego sądowego w kwocie 159,85 zł i kwota 2.417 zł kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnika powoda.

W ocenie Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pełnomocnika powodów o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce minimalnej. W ocenie Sądu sprawa niniejsza nie miała złożonego charakteru. W sprawie odbyły się dwie rozpraw. Jedynie na jednym terminie przeprowadzono dowód z przesłuchania. Całokształt tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż nie są spełnione przesłanki do przyznania wyższego wynagrodzenia.

SSR Marcin Sroczyński